Ο Παλμός της Ημέρας: Η Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού... άργησε μια μέρα

Η Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού γιορτάστηκε πριν από λίγες ημέρες με θέμα «Τουρισμός και Βιώσιμος Μετασχηματισμός». Όμορφα λόγια, σωστά διατυπωμένα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού των Ηνωμένων Εθνών, με τον γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες να θυμίζει ότι ο τουρισμός μπορεί να είναι κινητήρια δύναμη μετασχηματισμού, ανθεκτικότητας και κοινής προόδου.

Στην πράξη όμως; Η λέξη «βιωσιμότητα» έχει καταντήσει καραμέλα. Την ακούμε χρόνια τώρα, αλλά ελάχιστα βλέπουμε να υλοποιείται σε επίπεδο κυβερνήσεων και τοπικών αρχών. Στην Ελλάδα ειδικά, οι εκδηλώσεις που συνοδεύουν αυτή τη μέρα μοιάζουν να έχουν μείνει κολλημένες σε άλλη δεκαετία: βραβεύσεις επαναλαμβανόμενων τουριστών, γιορτές με σόου, κεράσματα. Συμπαθητικά, αλλά χωρίς καμία ουσιαστική συμβολή στον δημόσιο διάλογο για τον τουρισμό του μέλλοντος.

Το φετινό θέμα ζητούσε να ανοίξει η συζήτηση τοπικά: επαγγελματίες, κοινωνία, αυτοδιοίκηση, να αναζητήσουν λύσεις μαζί. Αντί αυτού, μένουμε στις τυπικές φιέστες. Έτσι, η «βιωσιμότητα» ακούγεται σαν κάτι της μόδας, όπως και η λέξη «υπερτουρισμός» που ελάχιστοι ξέρουν τι σημαίνει. Και όμως, αυτές οι δύο έννοιες είναι οι μόνες που θα κρίνουν αν ο τουρισμός θα έχει μέλλον και αν οι τόποι μας θα παραμείνουν ζωντανοί.

Το παράδοξο είναι ότι ενώ όλοι μιλούν για «μετασχηματισμό», οι ίδιες πρακτικές συνεχίζουν να αναπαράγονται. Δεν είδαμε δράσεις που να εμπλέκουν ουσιαστικά το κοινό, να ευαισθητοποιούν τους ταξιδιώτες, να προκαλούν διάλογο με τους κατοίκους. Η βιωσιμότητα δεν είναι λέξη-σλόγκαν. Είναι δύσκολες αποφάσεις, είναι σχεδιασμός, είναι επένδυση σε υποδομές και, πάνω από όλα, είναι σεβασμός στον τόπο και στους ανθρώπους του.

Η Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού λοιπόν… άργησε μια μέρα. Γιατί η πραγματική της σημασία δεν ήταν στις γιορτές, αλλά σε μια συζήτηση που ακόμη δεν έγινε — και που όσο καθυστερεί, τόσο θα πληρώνουμε το τίμημα.