Μπορούμε να απαγορεύσουμε από τα εμπορικά να πωλούν τζιν παντελόνια;

Τι θα γινόταν αν προτείναμε να απαγορευτεί η πώληση τζιν παντελονιών από τα εμπορικά καταστήματα; Το πιθανότερο είναι ότι θα ακολουθούσε μια παύση αμηχανίας, και στη συνέχεια δυσπιστία. Όμως, αυτή η προφανώς παράλογη πρόταση, αντικατοπτρίζει πολύ καλά τη συζήτηση που γίνεται τελευταία για τον τουρισμό στην Ελλάδα και ειδικά για το μοντέλο all inclusive.

Το τελευταίο διάστημα, έχει αρχίσει να διαμορφώνεται ένα αφήγημα σύμφωνα με το οποίο τα all inclusive καταλύματα λειτουργούν εις βάρος της τοπικής οικονομίας. Οι τουρίστες που διαμένουν σε αυτά, υποτίθεται ότι δεν ενισχύουν την τοπική αγορά, δεν συμμετέχουν στη «γνήσια» εμπειρία του τόπου. Ένα επιχείρημα που ακούγεται ολοένα και πιο συχνά, αλλά που στην ουσία του είναι απλουστευτικό και, κυρίως, παραπλανητικό.

Δεν χρειάζεται να είναι όλα για όλους

Η τουριστική αγορά, όπως και κάθε υγιής αγορά, λειτουργεί με βάση την ποικιλία. Όπως ένα κατάστημα ρούχων έχει διαφορετικά προϊόντα για διαφορετικά γούστα και ανάγκες, έτσι και ένας τουριστικός προορισμός οφείλει να διαθέτει μια πλήρη παλέτα επιλογών: boutique ξενοδοχεία, παραδοσιακούς ξενώνες, τουριστικές κατοικίες, luxury resorts και, φυσικά, all inclusive μονάδες.

Το all inclusive δεν είναι πανάκεια, ούτε είναι για όλους. Είναι όμως μια επιλογή που εξυπηρετεί έναν πολύ συγκεκριμένο τύπο ταξιδιώτη: αυτόν που θέλει ξεκάθαρο κόστος, άνεση, δομημένο πρόγραμμα και ασφάλεια στις παροχές. Πρόκειται για πελάτες που μπορεί να μην ψάχνουν αυθεντικές εμπειρίες στην κάθε γωνιά ή σε κάθε στιγμή του ταξιδιού τους, αλλά αναζητούν διακοπές χωρίς εκπλήξεις. Και αυτή η ανάγκη είναι απολύτως θεμιτή.

Η Ελλάδα έχει all inclusive, όμως το δείχνει με συστολή

Η Ελλάδα διαθέτει πολλές μονάδες που λειτουργούν με το μοντέλο all inclusive , από τη Ρόδο και την Κω, μέχρι την Κρήτη και την Κέρκυρα. Το πρόβλημα δεν είναι η απουσία τους, αλλά η στάση απέναντί τους. Υπάρχει μια ιδιότυπη «ενοχή» γύρω από το συγκεκριμένο προϊόν, λες και δεν είναι αρκετά ποιοτικό ή αρκετά... ελληνικό.

Όμως η αλήθεια είναι ότι σε πολλά μέρη της Μεσογείου, ο all inclusive τουρισμός έχει εξελιχθεί σε έναν άριστα οργανωμένο κλάδο, με επαγγελματισμό, καινοτομία και ισχυρό brand. Στην Τουρκία, για παράδειγμα, θεωρείται στρατηγικό πλεονέκτημα. Στην Ισπανία, έχει βρει τρόπο να ενισχύει την τοπική παραγωγή μέσω συμφωνιών με τοπικούς προμηθευτές.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, απλώς μιλάμε λιγότερο γι' αυτό. Σε πολλές all inclusive μονάδες απασχολούνται εργαζόμενοι από την τοπική κοινότητα, ενώ μεγάλο μέρος των προμηθειών προέρχεται από τοπικούς παραγωγούς. Μπορεί να μη βλέπουμε τον τουρίστα να ψωνίζει στο χωριό, όμως τα χρήματα επανεπενδύονται στην περιοχή με άλλους τρόπους. Στη χώρα μας, αντί να επενδύουμε στην αναβάθμιση του συγκεκριμένου προϊόντος, συχνά το αντιμετωπίζουμε με καχυποψία.

 Αν δεν το προσφέρουμε εμείς, θα το προσφέρει κάποιος άλλος

Ο επισκέπτης που θέλει all inclusive διακοπές και δεν μπορεί να τις βρει στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να αλλάξει γούστα. Πολύ απλά, θα επιλέξει κάποιον άλλον προορισμό που του το προσφέρει και το διαφημίζει σωστά. Σε μια εποχή όπου ο ανταγωνισμός στον τουρισμό είναι ανελέητος, αυτή η απώλεια είναι στρατηγικό λάθος.

Αντί να συζητάμε αν θέλουμε τον all inclusive τουρίστα, η ερώτηση θα έπρεπε να είναι πώς θα του προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εκδοχή αυτού που ζητά. Όχι πώς θα τον αποθαρρύνουμε επειδή δεν ταιριάζει στο ιδεολογικό μας προφίλ.

Η αγορά έχει χώρο για όλους

Δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος να ταξιδεύεις. Όπως δεν υπάρχει μόνο ένα είδος παντελονιού που πρέπει να φοριέται. Η Ελλάδα οφείλει να είναι ένας προορισμός ανοιχτός σε κάθε είδους ταξιδιώτη - από τον backpacker που θέλει να ζήσει με τους ντόπιους, μέχρι την οικογένεια που προτιμά το περιβάλλον ενός οργανωμένου all inclusive resort.

Το ζητούμενο δεν είναι να καταργήσουμε το ένα ή να υπερεπενδύσουμε στο άλλο. Το ζητούμενο είναι να τα προσφέρουμε όλα, με ποιότητα, συνοχή και στρατηγική στόχευση.