Τον τουρισμό και τα μάτια μας...

Στο τελευταίο μας άρθρο από αυτήν εδώ την στήλη σημειώναμε ότι η συζήτηση για την προοπτική να μετατραπεί η χώρα μας σε «Φλόριντα της Ευρώπης» επανήλθε φέτος μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωση της θερινής σεζόν αλλά και το φάσμα ενός πολύ δύσκολου χειμώνα ιδιαίτερα για την Βόρεια Ευρώπη.
Προσθέταμε δε ότι το πιο σημαντικό όμως εμπόδιο ίσως παραμένει η γειτονική Τουρκία με τις ιδιαιτερότητες της και προειδοποιούσαμε ότι «αν δεν γίνει το Αιγαίο μια πραγματική θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας, οι τουριστικές αλλά και ευρύτερες οικονομικές προοπτικές μας, όπως και των γειτόνων μας, θα παραμένουν έωλες και ευάλωτες.»
Εκφράζαμε δε στο τέλος την ελπίδα να έχει γίνει αυτό κατανοητό «εκατέρωθεν του Αρχιπελάγους...»
Ο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στην γείτονα χώρα απέδειξε με τον πλέον τραγικό κι επώδυνο τρόπο ότι η πραγματικότητα μπορεί να ανατραπεί εν ριπή οφθαλμού και συνεπώς οι λεονταρισμοί και η εχθρότητα δεν οφελούν κανένα στο τέλος.
Η ηρωική πρωτοβουλία που επέδειξε η ΕΜΑΚ αλλά και η γενικότερη στάση ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης που χαρακτήρισε όλη σχεδόν την Ελλάδα ήταν ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε στους γειτονές μας ότι δεν πρέπει να αφήνουν την προπαγάνδα και την καχυποψία να δηλητηριάζουν την εικόνα που έχουμε ο ένας για τον άλλο.
Και ο συγκινητικός και γενναιόψυχος τρόπος με τον οποίο επαίνεσαν πολλοί Τούρκοι την ελληνική προσφορά μέσα στην συμφορά τους δείχνει επίσης ότι υπάρχουν καλές προθέσεις και θετικά ερείσματα για την ειρήνη, τη συνεργασία και την ευημερία και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.
Μπορεί κάποιοι κυνικοί η απαισιόδοξοι να σπεύσουν να επισημάνουν - εύλογα δυστυχώς - ότι η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει εύκολα κι ότι οι φυσικές και άλλες καταστροφές με την πάροδο του χρόνου ξεχνιούνται με αποτέλεσμα να επιστρέφουμε στις παλιές, κακιές συνήθειες.
Ωστόσο υπάρχει πάντα και η αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων και ενίοτε οι άνθρωποι και τα κράτη καταφέρνουν να κάνουν υπερβάσεις και να προοδεύουν πραγματικά.
Το δείχνει άλλωστε αυτό - μεταξύ άλλων - και η ακόρεστη δίψα των ανθρώπων να ταξιδεύουν στις ξένες χώρες ώστε να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον πολιτισμό, τις παραδόσεις, τα τοπία αλλά και τον ψυχικό και πνευματικό πλούτο των κατ’ ουσίαν «αδελφών τους» που κατοικούν εκεί.
Γι’ αυτό άλλωστε κι ο τουρισμός δεν είναι απλά ένας κλάδος της οικονομίας που ενισχύει την ανάπτυξη, αλλά αποτελεί ίσως ένα από τα ισχυρότερα εργαλεία που διαθέτει η Ανθρωπότητα ώστε να κάνει αυτό το πολυπόθητο και απολύτως αναγκαίο «επόμενο βήμα»  προς την παγκόσμια συναντίληψη και συνεργασία που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τα πολυσύνθετα, επείγοντα και οικουμενικά προβλήματα μας.
Κι είναι λίαν ευχάριστο για πολλούς λόγους - κι όχι μόνο βιοποριστικούς - ότι ο τουρισμός εξακολουθεί να δείχνει μια αξιοθαύμαστη αντοχή εις πείσμα της πανδημίας, των πολέμων, της κλιματικής αλλαγής και της παγκόσμιας ενεργειακής και οικονομικής κρίσης.
Ας κρατήσουμε λοιπόν για άλλη μια φορά ψηλά το ηθικό μας κι ας ευχηθούμε να έχουμε μια ακόμη όμορφη, δημιουργική κι επιτυχημένη σεζόν.
Δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν όλη την χρονιά με το όνειρο ακόμη κι ενός ολιγοήμερου ταξιδιού να τους βοηθάει να ανταπεξέρχονται στις δυσκολίες που τους έχουν κυκλώσει πανταχόθεν.
Αλίμονο αν χαθεί αυτό. Θα είναι σα να χάνεται μαζί του ακόμη κι η τελευταία ελπίδα.
Θυμάστε τι έγραφε ακριβώς έξω από την πόρτα της Κόλασης του Δάντη: «Εσείς που μπαίνετε εδώ, αφήστε έξω κάθε ελπίδα».
Τον τουρισμό και τα μάτια μας λοιπόν...