Κορωνοϊός: Δεν υπάρχουν "μαγικά ραβδιά" την εποχή του πρωτόγνωρου

Δεν υπάρχουν διασταυρωμένα «καλές πρακτικές» σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ιδιαίτερα όταν οι καταστάσεις αυτές αφορούν την υγεία του παγκόσμιου πληθυσμού.

Πάντοτε λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η πανδημία είναι γεγονός, και μάλιστα παγκόσμιο, οι ισορροπίες στην κοινωνία, στην οικονομία και στην ψυχολογία εύλογα κλυδωνίζονται.

Ειδικότερα, στον τομέα του τουρισμού, ο οποίος προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του πριν ακόμη η πανδημία αποτελέσει παρελθόν, προκύπτουν πολλά μικρά και μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τους επαγγελματίες του κλάδου από τη μια πλευρά και τους τουρίστες από την άλλη.

Το όποιο τουριστικό πακέτο πρέπει για φέτος τουλάχιστον να μεταμφιεστεί σε διακοπές, υιοθετώντας όσο γίνεται πιο ανώδυνα τα υγειονομικά πρωτόκολλα, σε μία περίοδο όπου η ελευθερία και η ξεγνοιασιά δεν έχουν θέση στα ταξίδια.

Οι αντιδράσεις είναι ποικίλες, κι αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό, δεδομένων των ειδικών, πρωτοφανών συνθηκών. Το θέμα της επιβίωσης εντός τεράστιου αριθμού ανθρώπων και επιχειρήσεων τίθεται επί τάπητος, γεμίζοντας ευθύνες  τους αρμόδιους φορείς και επιζητώντας λύσεις από τους επικεφαλής κάθε κυβέρνησης στον πλανήτη. Σε «νοικοκυρεμένες» χώρες, οι αρμόδιοι προσπαθούν να θεσπίσουν κανόνες, να προβλέψουν το μέλλον και να προλάβουν τα όποια ζητήματα παρουσιαστούν από το σταδιακό άνοιγμα της οικονομίας, ενώ σε χώρες όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό, πολίτες και κυβερνήσεις παλεύουν ακόμη με το υγειονομικό ζήτημα ή και το αγνοούν παντελώς.

Στην εικόνα μπαίνει και μία νέα-αν και διαχρονική- έννοια, η οποία όσο και να φαντάζει ευνόητη και απλή, στην πρακτική της εφαρμογή αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη: Η ατομική ευθύνη. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν αμέτρητες διαφορετικές απόψεις. Και, όταν η ατομική άποψη αντιτίθεται στην αντιμετώπιση σοβαρών ζητημάτων όπως είναι το υπέρτατο αγαθό της υγείας, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Δεν μπορεί κανείς να πάρει από το χέρι τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και να τον ξεναγήσει στις μονάδες εντατικής θεραπείας της Ιταλίας ή στους ομαδικούς τάφους της Βραζιλίας, αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Όπως και καμία κυβέρνηση δεν διαθέτει μαγικό ραβδί δυστυχώς, ούτε και την ικανότητα να βγάζει λαγούς από καπέλα. Είναι ίσως μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα δυσχερές, δημόσιο γεγονός για το οποίο δεν φταίει ουσιαστικά κανείς, απαιτεί απόλυτη συνεργασία από όλους, αλλά και λογική σκέψη. Δεν μπορεί κανείς να περιμένει θαύματα, αλλά ούτε και να παραιτείται. Σίγουρα, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να δαμαστούν φαινόμενα οικονομικής κυρίως εκμετάλλευσης που γεννώνται σε κάθε παρόμοια κατάσταση, αλλά να υπάρχει και εμπιστοσύνη σε εκείνους που, έως σήμερα τουλάχιστον, έχουν αποδειχθεί ικανοί, για να μπορούν τα πράγματα να προχωρήσουν. Δύσκολο σταυρόλεξο, για γερούς λύτες, όπου σε πολλά από τα κουτάκια του δεν θα βρεθούν οι αντίστοιχες λέξεις ή τουλάχιστον δεν θα ανακαλυφθούν αμέσως.

Ένα είναι το ανυπέρβλητο εμπόδιο διαχρονικά στην ευημερία του ανθρώπου και στην επίτευξη του κοινού καλού: Η ανθρώπινη φύση. Δεν μπορεί κανείς να την υπερβεί, αλλά σίγουρα μπορεί να τη βελτιώσει.