Ακολουθώντας τα μονοπάτια της Σίσσυ στην Κέρκυρα

Με ένα νοσταλγικό αφιέρωμα στην Κέρκυρα η Süddeutsche Zeitung ταξιδεύει τους αναγνώστες της στο νησί των Φαιάκων μέσα από τα μάτια της πριγκίπισσας Σίσσυ. Διαβάστε το δημοσίευμα, που φιλοξενεί η DW...

Μια πριγκίπισσα όμορφη σαν να βγήκε από παραμύθι - κι ένα νησί που την μαγνήτισε κάνοντάς την να ευχηθεί “να ταφώ εδώ αν δεν πνιγώ κάποτε στη θάλασσα… και τα κυπαρίσσια θα αναστενάζουν τριγύρω μου, περισσότερο απ’ ό,τι οι άνδρες”. Ο λόγος βέβαια για την πριγκίπισσα Σίσσυ - επισήμως Ελισάβετ της Αυστρίας - και την Κέρκυρα, όπου η Süddeutsche Zeitung ταξιδεύει τους αναγνώστες της σαν να θέλει να τους κάνει να δουν το νησί των Φαιάκων με τα μάτια της αυτοκράτειρας. 

“Δυο κυπαρίσσια πλαισιώνουν την είσοδο με τους κίονες και υψώνονται μέχρι και πάνω από τη στέγη του λευκού παραμυθένιου κάστρου, όμως η θάλασσα λαμπυρίζει όπως πάντα γαλαζο-ασημί από τα βάθη. Καθώς η Αυστριακή αυτοκράτειρα Σίσσυ στεκόταν στο μπαλκόνι του ελληνικού σπιτιού των ονείρων της στην Κέρκυρα, άνοιξε μπροστά της ένας νέος κόσμος γεμίζοντάς την ενθουσιασμό για τη ‘μελλοντική πατρίδα’ της. Μακριά από τις αυστηρές τελετές του παλατιού η αυτοκράτειρα από τη Βιέννη έζησε τις φαντασιώσεις της στην Ελλάδα.”

23 ετών ήταν η Σίσσυ όταν πρωτοπάτησε το πόδι της στην Κέρκυρα ακολουθώντας τη συμβουλή των γιατρών της που ήταν της άποψης ότι ο ήλιος του Νότου ήταν το καλύτερο φάρμακο για την κλονισμένη της υγεία. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα επιβλέπει την ανέγερση του παλατιού των ονείρων της. Το φημισμένο Αχίλλειο ονομάστηκε έτσι ως φόρος τιμής στο θρυλικό Αχιλλέα γιατί, κατά την ίδια, “μισεί όλους τους βασιλείς και τις παραδόσεις”.

Στο παρακείμενο Γαστούρι, η βασιλική έπαυλη με τους κρεμαστούς κήπους σε ύφος Πομπηίας δεν ενθουσιάζει τους κατοίκους. Για να τους κατευνάσει, κατασκευάζει μια πηγή στο χωριό, όπου ακόμη και σήμερα βλέπει κανείς χαραγμένες τις λέξεις “πηγή” και “Ελισάβετ”.

Σήμερα την παλιά αίγλη του Αχιλλείου διακρίνει κανείς με δυσκολία. Όπως διαπιστώνει η αρθρογράφος, παντού βλέπει κανείς σκαλωσιές, διαβρωμένους τοίχους και πεσμένους σοβάδες. “Στο παλάτι πραγματοποιούνται εργασίες αναστήλωσης και οι τοιχογραφίες της Σίσσυ προβλέπεται να αποκαλυφθούν… εάν υπάρχουν ακόμη. Πολλά στοιχεία έχουν ασβεστωθεί ή καταστραφεί ολοσχερώς.” 

“Οι διάφορες φάσεις καταστροφής του παλατιού αντικατοπτρίζουν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Ιταλοί κι έπειτα Γερμανοί καταλαμβάνουν την Κέρκυρα - το κάστρο γίνεται το αρχηγείο τους. Μετά τον πόλεμο μετατρέπεται σε ορφανοτροφείο. Έπειτα καζίνο, αλλά και το σκηνικό για τα γυρίσματα ταινίας του Τζέιμς Μποντ. Το 1994 το Αχίλλειο φιλοξενεί σύνοδο των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γίνεται μουσείο, το εσωτερικό του οποίου όμως σήμερα μπορεί κανείς να επισκεφθεί μόνο εικονικά λόγω της αναστήλωσης.”

Κι από το Αχίλλειο και το Γαστούρι… στο Ποντικονήσι. Λίγα λεπτά με το σκάφος αρκούν για να φτάσει κανείς το νησάκι - σε ένα τέταρτο ο επισκέπτης το έχει περπατήσει από τη μια άκρη στην άλλη. 

Με ξεναγό της την αρχαιολόγο Καίτη Χατζή η αρθρογράφος Κριστιάνε Σλέτσερ αφήνει πίσω της την τοποθεσία για να πάρει μια γεύση από την Πόλη της Κέρκυρας αλλά και τις Μπενίτσες στο Νότο, μια διαδρομή την οποία όπως λέει αγαπούσε και η Σίσσυ. Σήμερα τα ξενοδοχεία υψώνονται εδώ το ένα δίπλα στο άλλο, απόρροια των θυσιών του νησιού την εποχή της μεγάλης φτώχειας. “Ο μεγαλύτερος πλούτος της Κέρκυρας παραμένει η ομορφιά της φύσης”, γράφει. “Η Χατζή οδηγεί στο χωματόδρομο, παρκάρει το σκαραβαίο της μπροστά σε ψηλούς αμμόλοφους. Από την πίσω μεριά τα κύματα χτυπούν την αμμουδιά που μοιάζει αχανής.”

Πίσω στην Πόλη η Χατζή και η Σλέτσερ συναντούν το Θεόδωρο Μεταλληνό που εργάζεται στην τοπική αυτοδιοίκηση αλλά βρίσκεται εδώ με την ιδιότητα του συλλέκτη παλιών φωτογραφιών και γνώστη της ιστορίας του νησιού. Ο δρόμος της οικογένειάς του ωστόσο διασταυρώνεται και με αυτόν της  Σίσσυ. “Ο Μεταλληνός μπορεί να ακολουθήσει τα ίχνη των προγόνων του αρκετά πίσω, ώστε να γνωρίζει ότι κάποτε ρώτησαν τον προπάππου του αν θέλει να πουλήσει ένα ωραίο οικόπεδο. Όχι μακριά από το κάστρο της Σίσσυ. “Αρνήθηκε - δε χρειαζόταν κάτι τέτοιο”, λέει ο ίδιος σήμερα. Αυτό το οικόπεδο, καταλήγει η Σλέτσερ, παραμένει ακόμη και σήμερα στην κατοχή του Μεταλληνού.