Αθήνα 28.9, Κυριακή πρωί. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου βρίσκουν το αεροδρόμιο να καταπίνει πτήσεις από Αμερική, Καναδά, Κίνα, Ευρώπη, Ελλάδα. Χιλιάδες άνθρωποι, κουρασμένοι από τα ταξίδια τους, με τη βαλίτσα στο χέρι, με τη λαχτάρα να φτάσουν στα ξενοδοχεία τους ή με την αγωνία να προλάβουν την πτήση αναχώρησης. Και τι συναντούν; Μια πόλη κλειστή. Όχι επειδή ξέσπασε καταιγίδα, ούτε επειδή υπήρξε μια ξαφνική ανάγκη ασφαλείας. Αλλά επειδή γινόταν… αγώνας δρόμου.
Το κέντρο της Αθήνας αποκλεισμένο από τις πρώτες πρωινές ώρες μέχρι το μεσημέρι. Ούτε ταξί, ούτε πούλμαν, ούτε ιδιωτικά αυτοκίνητα μπορούσαν να κινηθούν. Μια χαοτική κατάσταση που δεν εξηγείται ούτε από τις ανακοινώσεις, ούτε από τους δήμους, ούτε από τους διοργανωτές. Και, κυρίως, δεν εξηγείται στους τουρίστες, που μένουν να απορούν γιατί η «σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα» τους φέρεται σαν να μην τους θέλει.
Το πρόβλημα δεν είναι ο αθλητισμός. Ούτε τα δρομικά δρώμενα που πράγματι δίνουν ζωντάνια στην πόλη και χαρά σε όσους συμμετέχουν. Το πρόβλημα είναι η αίσθηση ότι οι κάτοικοι και οι επισκέπτες έρχονται πάντα δεύτεροι. Ότι το Σαββατοκύριακο στο κέντρο σημαίνει ταλαιπωρία, φραγμένους δρόμους, καθυστερήσεις. Και μάλιστα χωρίς επαρκή ενημέρωση. Σκεφτείτε τον επισκέπτη από το Τορόντο ή τη Σανγκάη που πρέπει να καταλάβει, με το jet lag να τον βαραίνει, γιατί το ταξί του κάνει κύκλους γύρω από την Αττική Οδό, ανήμπορο να πλησιάσει την πόλη.
Σε πόσες πόλεις της Ευρώπης συμβαίνει αυτό; Σίγουρα, υπάρχουν μαραθώνιοι, ποδηλατικοί γύροι, γιορτές δρόμου. Αλλά οι περισσότερες πόλεις έχουν σχέδιο: εναλλακτικές διαδρομές, μέσα μεταφοράς που λειτουργούν, καμπάνιες ενημέρωσης εβδομάδες πριν. Εδώ, αντίθετα, επικρατεί το γνωστό «έλα μωρέ, θα βολευτούν». Μόνο που αυτό το «βολευτούν» μεταφράζεται σε χιλιάδες τουρίστες που χάνουν ώρες από τις διακοπές τους ή, χειρότερα, τις πτήσεις τους.
Για να είμαστε ξεκάθαροι: άλλο ο Κλασικός Αυθεντικός Μαραθώνιος, που είναι διεθνές γεγονός, με ιστορικό βάρος και παγκόσμια ακτινοβολία. Εκεί, πράγματι, η πόλη έχει λόγο να κλείσει, να οργανωθεί, να υποστηρίξει το θεσμό. Αλλά τα δεκάδες μικρότερα δρώμενα, που επαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, πρωί και βράδυ, ποιον ακριβώς εξυπηρετούν; Ποιος δίνει τις άδειες; Ποιος υπολογίζει το κόστος στην καθημερινότητα και την τουριστική εμπειρία της Αθήνας, του Πειραιά, αλλά και άλλων μικρότερων Δήμων της πρωτεύουσας;
Η τουριστική οικονομία δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι ο άνθρωπος που φτάνει Κυριακή πρωί από τη Νέα Υόρκη και δεν μπορεί να πάει στο ξενοδοχείο του στο Σύνταγμα. Είναι το γκρουπ που χάνει την πτήση του για Παρίσι επειδή κόπηκαν τα δρομολόγια προς το αεροδρόμιο. Είναι η οικογένεια που θέλει απλώς να περάσει ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο στην πόλη και βρίσκει μπροστά της οδοφράγματα και κορδέλες.
Αν η Αθήνα θέλει να σταθεί ως ευρωπαϊκή μητρόπολη, πρέπει να βάλει προτεραιότητες. Να στηρίζει τον αθλητισμό, ναι, αλλά χωρίς να τιμωρεί τους πολίτες και τους επισκέπτες της. Να κρατά τον Μαραθώνιο, αλλά να βάζει φρένο σε μια βιομηχανία αγώνων δρόμου που έχει ξεφύγει. Να φτιάξει ένα σοβαρό σχέδιο κινητικότητας και επικοινωνίας.
Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να φτάνουν με όνειρα στην Αθήνα και να ξεκινούν το ταξίδι τους με… μποτιλιάρισμα και απογοήτευση. Και αυτό, για μια χώρα που στηρίζεται στον τουρισμό, είναι απλά ανεπίτρεπτο.