Επενδύσεις: Μας αρέσουν τα παραμύθια, τί να κάνουμε...

Επειδή με όλα αυτα που συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν αυτό το διάστημα στη χώρα μας είναι σαφές ότι γράφουμε ολόκληρα νέα κεφάλαια στη βίβλο του σύγχρονου σουρεαλισμού, εμείς να ασχοληθούμε σήμερα με κάτι πιο... παράπλευρο, να ξεφύγουμε και λίγο.

Υπάρχουν, λοιπόν, ορισμένα χαρακτηριστικά μας, ως λαού, που δεν αλλάζουν, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν ωριμάσουν άνθρωποι και συνθήκες. Είμαστε λαός μυθομανής και θρυλολάγνος, μας αρέσουν οι ιστορίες που έχουν πλοκή, αμύθητα πλούτη και φρούδες προσδοκίες. Ίσως επειδή έχουμε περάσει πολλά και δύσκολα τις τελευταίες δεκαετίες της σύγχρονης ιστορίας μας, συχνά παρασυρόμαστε από «πληροφορίες» και «ειδήσεις» που τις καταπίνουμε αμάσητες, ακόμα και όταν υποπτευόμαστε ότι πρόκειται για μυθεύματα.

Το ότι «πουλάνε», μάλλον δεν επαρκεί για να δικαιολογήσει την απήχηση και τη βαρύτητα που τους δίνουμε. Πρέπει να είναι τέτοια η «δίψα» μας για να δούμε μεγάλο επενδυτικό ενδιαφέρον στη χώρα μας, που δεν μπορούμε να αντισταθούμε. 

Αφήστε που, ως ένα βαθμό, ένα τέτοιο κλίμα καλλιεργούσε έντεχνα και το πολιτικό μας σύστημα. Αρκεί να μετρήσουμε πόσες φορές Έλληνες υπουργοί γύρισαν από τα Εμιράτα ή τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία με «επενδύσεις» στις βαλίτσες τους τις τελευταίες τρεις δεκαετίες... 

Αυτοί οι ανεκδιήγητοι τύποι του ιταλικού κτηματομεσιτικού γραφείου, με τις ανακοινώσεις τους περί αγορών ελληνικών νησιών από πασίγνωστους ηθοποιούς και παγκόσμιας εμβέλειας επενδυτές, επιβεβαίωσαν απλώς αυτήν την εντυπωσιακή επιρροή που έχουν πάνω μας τέτοιου είδους επινοήσεις. Πόσω μάλλον όταν προέρχονται από «επώνυμη» πηγή.

Στην περίπτωση του Τουρισμού, τέτοιου είδους ιστορίες έχουν να κάνουν με «επενδύσεις». 

Θηριώδεις, τεράστιες επενδύσεις, συνήθως από ξένους μεγιστάνες, Άραβες ή ομογενείς – Ελληνοαμερικανοί, Ελληνοαυστραλοί, από Αργεντινή, Νότιο Αφρική κοκ – και για κάποιο διάστημα «βλέπαμε» και Ρώσους, που στο άκουσμά τους και μόνον, παραλύαμε από έκσταση οι περισσότεροι και από δημοσιογραφική έξαψη οι πιο άμεσα εμπλεκόμενοι, οι κοινωνοί των σχετικών «πληροφοριών».

Πόσα πρωτοσέλιδα, πόσα «αποκλειστικά», πόσος τηλεοπτικός και άλλος χρόνος έχει αφιερωθεί σε πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές για μυστυριώδεις κροίσους που αγοράζουν εκτάσεις και νησιά, έτοιμοι να υλοποιήσουν μεγαλεπήβολα επενδυτικά σχέδια. Μέχρι και τα πιο πετυχημένα πρωταπριλιάτικα αστεία, μία εποχή, για τεράστιες επενδύσεις έκαναν λόγο... 

Δεν θέλει και πολύ: Ένα ωραίο πρωί των αρχών της δεκαετίας του ’90, όταν ο ΕΟΤ ήταν ακόμα στα μεγαλεία του, ένας δημοσιογράφος (εδώ μέσα στο tornosnews κυκλοφορεί και μάλιστα σε πρώτο πλάνο...) βρισκόταν σε ένα γραφείο αλιεύοντας ειδήσεις όταν αντελήφθη μία άλλη συνάδελφο σε παρακείμενο γραφείο. Αφού συνεννοήθηκε με τον συνομιλητή της, άρχισε να παριστάνει τον πονεμένο Ελληνοαμερικανό επενδυτή – με προφορά και σπαστές λέξεις κ.λπ.- που ήθελε να δημιουργήσει ένα τεράστιο συγκρότημα με υπερπολυτελή ξενοδοχεία, καζίνο, θεματικό πάρκο και ό,τι άλλο κατέβασε ο νους του εκείνη την ώρα, κυριολεκτικά τρελαίνοντας τη δημοσιογράφο που σημείωνε ξέφρενα όσα της έλεγε. Για να μην πολυλογούμε, λίγο έλλειψε να βγει μία εκ των μεγαλύτερων και εγκυρότερων εφημερίδων της χώρας, τότε, με μία μεγαλειώδη γκάφα που θα είχε αφήσει εποχή.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά, μόνον ως προς την κυκλοφορία της «είδησης». Μία πληροφορία που βγαίνει κάπου στο διαδίκτυο, μεταδίδεται αστραπιαία και μέχρι να εξακριβωθεί έχει αναπαραχθεί παντού. Και σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, δεν αποκαθίσταται ποτέ.

Το τραγελαφικό της ιστορίας, είναι ότι κατά καιρούς, όντως προέκυπταν ορισμένες τέτοιες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. 

Τις περισσότερες από αυτές τις «σκότωνε» εν τη γενέσει τους, το ελληνικό δημόσιο, είτε λόγω θεσμικών πλαισίων – π.χ. ζητούσαν καζίνο σε περιοχές που δεν υπήρχε πρόβλεψη για άδεια – είτε λόγω άλλων νομικών και πολεοδομικών προβλημάτων. Κάποιες άλλες ήταν «αρπαχτές» και τα κεφάλαια... αέρας κοπανιστός (αλλά τα δάκρυα ορισμένων που έχασαν τα λεφτά τους, απολύτως πραγματικά).

Και κάποιες, μετρημένες στα δάκτυλα ενός χεριού, επέμειναν και γνώρισαν τι θα πει ελληνικός επενδυτικός «γολγοθάς», παλεύοντας 15 και 20 χρόνια με τη γραφειοκρατία, με διαφθορά, με πολιτικές ίντριγκες και κωλοτούμπες και αντίπαλα συμφέροντα.

Μύθοι ή πραγματικότητα, στη χώρα που το «επένδυση» μπαίνει πλέον ως πρόσθετη ερμηνεία στο λήμμα «θρύλος»,  έτσι έχουν τα πράγματα...