Τέσσερις μέρες στη Νέα Υόρκη: Ένα ταξίδι στις αντιθέσεις

Δεν είναι εύκολο να γράψεις για τη Νέα Υόρκη. Είναι τόσο πολυειπωμένη, τόσο φωτογραφημένη, τόσο «γνωστή», που φτάνει να σου μοιάζει σχεδόν φανταστική. Πριν πατήσεις το πόδι σου στο Μανχάταν, νομίζεις πως τη γνωρίζεις απ’ τις ταινίες, τη μουσική, τις σειρές, τα memes. Αλλά μετά, όταν βρεθείς εκεί, ανάμεσα στις σκιές των ουρανοξυστών και τις μυρωδιές του δρόμου, συνειδητοποιείς κάτι παράδοξο. Πως αυτή η πόλη, παρόλο που είναι η πιο «προβλέψιμη» τουριστικά, έχει ακόμα τον τρόπο να σε ξαφνιάζει.

Σε αυτές τις τέσσερις ημέρες στο «Μεγάλο Μήλο» δεν βλέπεις απλώς αξιοθέατα. Βλέπεις ζωές να περνούν δίπλα σου σαν σκηνές. Στέκεσαι σιωπηλός μπροστά σε μνημεία, χάνεσαι σε μουσεία, γελάς στους δρόμους, χαζεύεις βιτρίνες, και σηκώνεις πολλές φορές το βλέμμα προς τα πάνω, για να συνειδητοποιήσεις πόσο μικρός και πόσο μεγάλος μπορείς να νιώσεις την ίδια στιγμή.

Από την Premium Economy στο Empire State

Ίσως φταίει που η πρώτη σου φορά στη Νέα Υόρκη ξεκίνησε με ένα απρόσμενα ήρεμο και άνετο ταξίδι στην Premium Economy της Emirates. Ίσως απλώς η πόλη έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα να σε τραβάει αμέσως μέσα της. Όπως και να ’χει, από την πρώτη στιγμή ένιωσες σαν να είχες ξαναέρθει. Ίσως επειδή το ήθελες τόσο πολύ.

Το ταξίδι σου ξεκινά από το αεροδρόμιο της Αθήνας, με την καθημερινή απευθείας πτήση της Emirates για το Newark. Η νέα Premium Economy (φωτογαφία) είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να σου τύχει για ένα τόσο μακρύ δρομολόγιο: ευρύχωρα καθίσματα με άπλετο χώρο για τα πόδια, οθόνη 13 ιντσών (που πραγματικά κάνει τη διαφορά όταν βλέπεις ταινίες 7 ώρες σερί) και μια εμπειρία φαγητού και ποτού που δε θυμίζει σε τίποτα «οικονομική θέση». Το ευγενικό και διακριτικό προσωπικό σε κάνει να νιώθεις ότι κάτι ιδιαίτερο ξεκινά. Και πράγματι ξεκινά.

Το ξενοδοχείο σου, το Marriott Marquis (φωτο) στην καρδιά της Times Square, γίνεται η βάση σου. Μπορεί ο θόρυβος της Πλατείας να είναι συνεχής, αλλά από τα παράθυρα του 34ου ορόφου η Νέα Υόρκη φαντάζει ήρεμη, σχεδόν ταπεινή.

Ημέρα πρώτη στη Νέα Υόρκη

Έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου, στις 9:00 π.μ., σε περιμένει ο οδηγός με το βανάκι, όπως είχε υποσχεθεί. Ευγενικός, με ακουστικό στο αυτί και νερό για όλους. Μαζί του κι ο ξεναγός σου, ένας Νεοϋορκέζος περήφανος και πολυλογάς. Το πρόγραμμα φιλόδοξο: έξι ώρες για να αγγίξεις, έστω φευγαλέα, τον παλμό μιας πόλης που δεν σταματά ποτέ να επανεφευρίσκει τον εαυτό της.

Flatiron Building και Madison Square Park

Πρώτη στάση, το Flatiron, εκεί όπου η Broadway τέμνει τη Fifth Avenue με γωνία σχεδόν θεατρική. Το εμβληματικό κτίριο του 1902, ένα από τα πρώτα «ουρανοξύστηκα» πειράματα της πόλης, μοιάζει να λυγίζει τον αέρα γύρω του. Στο Madison Square Park, κάτοικοι με καφέ στο χέρι και σκύλους που αψηφούν κάθε λουρί, μας προσπερνούν. Εδώ λένε ξεκίνησε η ιδέα του public art, με το Madison Square Art program να παρουσιάζει κάθε χρόνο σύγχρονες εγκαταστάσεις που συνομιλούν με το τοπίο.

Η Chelsea Market (φωτό) είναι εντυπωσιακή. Πρώην εργοστάσιο μπισκότων της Nabisco, τώρα είναι ένας μικρόκοσμος παγκόσμιας street food κουλτούρας. Κάτι τσιμπάμε πριν αναχωρήσουμε για το Νότιο Μανχάταν. Στον οικονομικό του πυρήνα, η Wall Street είναι λιγότερο γοητευτική από όσο φανταζόμουν — μέχρι που εμφανίζεται ο ταύρος. Ο Charging Bull, σήμα-κατατεθέν της καπιταλιστικής ανθεκτικότητας, ήταν στην πραγματικότητα μια «αντάρτικη» προσφορά του καλλιτέχνη Arturo Di Modica το 1989. Στην Trinity Church, με τα βικτωριανά της βιτρό, ξεκουραζόμαστε στη σκιά ενός παλιού νεκροταφείου: ανάμεσα στους τάφους, ξεχωρίζει εκείνος του Alexander Hamilton.

The High Line και Hudson Yards

Κι έπειτα, ανεβαίνείς ψηλά, όχι σε ουρανοξύστη, αλλά σε έναν υπερυψωμένο κήπο. Η High Line, παλιό σιδηροδρομικό πέρασμα μετατράπηκε το 2009 σε αρχιτεκτονικό περίπατο ανάμεσα σε γλυπτά, φυτεύσεις και θέα στον ποταμό Hudson. Στο τέρμα της διαδρομής, το Hudson Yards αναδύεται σαν μία πόλη μέσα στην πόλη. Το Vessel, μια σπειροειδής σκάλα με 154 ενότητες, είναι προς το παρόν κλειστό για λόγους ασφαλείας, αλλά δεσπόζει σαν σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ.

Το αποκορύφωμα έρχεται στο The Edge (φωτό), στον 100ό όροφο του 30 Hudson Yards. Το ψηλότερο υπαίθριο παρατηρητήριο στο Δυτικό Ημισφαίριο (335 μέτρα πάνω από το έδαφος), διαθέτει γυάλινο πάτωμα, ανοιχτό τριγωνικό μπαλκόνι και πανοραμική θέα 360 μοιρών. Από εδώ βλέπεις τα πάντα. Το Empire State να υψώνεται στα βόρεια, τη γέφυρα του Μπρούκλιν σαν κέντημα στον ορίζοντα, και το Άγαλμα της Ελευθερίας να μοιάζει ξαφνικά μικρό.

Ημέρα δεύτερη στη Νέα Υόρκη

Πρωινό στο ξενοδοχείο. Pancakes με maple syrup, δυνατός καφές και φρουτοσαλάτα σε μπολ. Η μέρα προβλέπεται αργή, με άξονα την τέχνη και τη φύση. Ο οδηγός και ο ξεναγός μας περιμένουν έξω από την είσοδο με το γνωστό χαμόγελο. Κατευθύνεσαι βόρεια, και σύντομα αφήνεις πίσω μας το κυκλοφοριακό χάος του Midtown για να βρεθούμε στην απόλυτη αντίθεση, το Central Park.

Με έκταση πάνω από 3,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα και σχεδιασμό που χρονολογείται από το 1857, το πάρκο είναι ο πνεύμονας της πόλης και ίσως το πιο φωτογραφημένο δημόσιο τοπίο στον κόσμο. Κάνουμε βόλτα με τα πόδια, όπως αρμόζει στην περίσταση. Η Bethesda Terrace, με τη μεγαλοπρεπή σκάλα και τη στολισμένη οροφή με πάνω από 15.000 πλακάκια από τερακότα, αποτελεί τον πυρήνα της βόρειας διαδρομής. Λίγο πιο πέρα, το Bow Bridge, ένα κομψοτέχνημα από χυτοσίδηρο του 1862, που φαντάζει βγαλμένο από κινηματογραφικό πλάνο.

The Met: Μια αυτοκρατορία τέχνης

Η διαδρομή μάς οδηγεί στη Fifth Avenue και στη νεοκλασική πρόσοψη του Metropolitan Museum of Art, ενός από τα μεγαλύτερα και πιο επιδραστικά μουσεία στον κόσμο. Ελληνικοί θησαυροί παντού, χαρίζουν στο χώρο το λευκό φως της χώρας μας. Η Αιγυπτιακή αίθουσα με τον Ναό του Dendur που ήρθε το 1965 ως δώρο από την αιγυπτιακή κυβέρνηση, τα ευρωπαϊκά αριστουργήματα του Vermeer και του Caravaggio, και η γκαλερί με τις ιαπωνικές πανοπλίες που μαγνητίζουν με την αυστηρή τους συμμετρία. Είναι αδύνατο να δεις τα πάντα σε μία επίσκεψη. Το Met φιλοξενεί πάνω από 2 εκατομμύρια έργα και λειτουργεί από το 1870 ως ένας «ναός» για όλες τις τέχνες, από κάθε εποχή.

Guggenheim Museum: Μουσείο σε σπείρα

Η δεύτερη στάση είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του. Το Guggenheim (φωτό). Ο Frank Lloyd Wright το σχεδίασε σαν μια ανατροπή όλων των κανόνων της μουσειολογίας, ένα λευκό, σπειροειδές «κέλυφος», όπου ο επισκέπτης ανεβαίνει με ασανσέρ και κατεβαίνει κυκλικά, βλέποντας τις εκθέσεις στην πορεία. Αυτή την περίοδο, φιλοξενεί την εντυπωσιακή αναδρομική έκθεση «Rashid Johnson: A Poem for Deep Thinkers». Πρόκειται για την πρώτη ατομική παρουσίαση του Αμερικανού καλλιτέχνη στο μουσείο και τη μεγαλύτερη της καριέρας του, με πάνω από 90 έργα που καλύπτουν τρεις δεκαετίες δημιουργίας. Η έκθεση καταλαμβάνει τη χαρακτηριστική σπειροειδή ροτόντα του κτηρίου, παρουσιάζοντας γλυπτά, πίνακες, βίντεο και εγκαταστάσεις που εξερευνούν θέματα όπως η ταυτότητα, η φυλή, η αρρενωπότητα και η συναισθηματική ευαλωτότητα.

Grand Central Terminal και Chrysler Building 

Αργά το απόγευμα κατευθύνεσαι προς το Grand Central Terminal που είναι όχι απλώς σταθμός, αλλά μνημείο. Με την οροφή-πλανητάριο, τα μαρμάρινα σκαλοπάτια και τον περίφημο πολυέλαιο, ο σταθμός είναι μια υπενθύμιση του παλιού μεγαλείου της πόλης. Από πάνω, σαν φρουρός, ξεπροβάλλει το Chrysler Building, ένας αρ ντεκό ύμνος στον φουτουρισμό του ’30, με ατσάλινο διάδημα σαν κορώνα. Δεν ανεβαίνεις πια μέσα στο Chrysler καθώς τα εσωτερικά του είναι γραφεία. Αλλά και μόνο που το κοιτάς, νιώθεις πως βλέπεις την παλιά Νέα Υόρκη να σου κλείνει το μάτι.

Η πιο λαμπερή αυλαία: Broadway!

Το δεύτερο βράδυ στη Νέα Υόρκη ήταν γεμάτο φώτα, λάμψη και θέατρο. Κλείσε εισιτήριο για το Chicago, το θρυλικό μιούζικαλ που παίζεται στο Ambassador Theatre από το 1996, κι όμως παραμένει πιο φρέσκο από ποτέ. Ήξερα ότι θα είναι κάτι ξεχωριστό,  αυτό που δεν ήξερα ήταν πόσο πολύ θα με συνεπάρει. 

Κάθισε στην κόκκινη βελούδινη θέση σου, ανάμεσα σε ένα κοινό που έλαμπε σχεδόν όσο και η σκηνή, και νιώσε πως βρίσκεσαι στην καρδιά μιας εμπειρίας αυθεντικά νεοϋορκέζικης. Κι όταν ξεκίνησε η μουσική και τα φώτα έπεσαν, όλα έξω από το θέατρο εξαφανίζονται. Η Ashley Graham, ναι η διάσημη Ashley από τις πασαρέλες, κάνει το ντεμπούτο της ως Roxie Hart. Είναι λαμπερή, ζωντανή, απρόβλεπτη. Σαν να είχε γεννηθεί για τη σκηνή. Στο πλευρό της, ο Max von Essen στον ρόλο του Billy Flynn έφερνε αυτό το γνώριμο χαμόγελο του πονηρού γοητευτικού, ενώ η Sophie Carmen-Jones ως Velma Kelly κυριολεκτικά έκλεψε την παράσταση με την ένταση και το στυλ της.

Κάθε τραγούδι, κάθε κίνηση, κάθε ρεφρέν ήταν ένα μικρό θεατρικό θαύμα. Ήταν σαν να βυθιζόμουν στον κόσμο των cabaret, των δολοπλοκιών και των μεγάλων τίτλων των εφημερίδων, σε μια πόλη γεμάτη φιλοδοξία και καπνό από τσιγάρο. Όταν έπεσε η αυλαία, το κοινό σηκώνεται όρθιο. Χειροκροτά όλη του την καρδιά, όχι μόνο γι’ αυτό που βλέπει, αλλά γι’ αυτό που έχει νιώσει. 

Ημέρα τρίτη στη Νέα Υόρκη

Το πρωινό σήμερα έχει άλλη χροιά. Το πρόγραμμα σε οδηγεί στο νότιο άκρο του Μανχάταν, σε τόπους που σηκώνουν πάνω τους βάρος συμβολικό, ιστορικό, παγκόσμιο. Το βλέμμα αλλάζει. Η διάθεση, επίσης. Με το βλέμμα ψηλά στον ουρανό. 

Ξεκινάς από το Battery Park, το σημείο απ’ όπου φεύγουν τα φεριμπότ για το Άγαλμα της Ελευθερίας. Το πάρκο, πλούσιο σε πράσινο, σκιές και μνημεία, πήρε το όνομά του από τις πυροβολαρχίες που υπήρχαν εκεί τον 17ο αιώνα. Σήμερα, είναι ένα πέρασμα. Για τουρίστες, για ντόπιους, και κάποτε για εκατομμύρια μετανάστες.

Το φεριμπότ σε μεταφέρει στο Liberty Island. Το Άγαλμα της Ελευθερίας, δώρο της Γαλλίας στις ΗΠΑ το 1886, είναι πιο μεγάλο απ’ όσο το φανταζόμουν. Και πιο ήσυχο. Μπροστά του, οι άνθρωποι μιλούν χαμηλόφωνα. Σαν να ξέρουν πως στέκονται μπροστά σε μια ιδέα, όχι μόνο ένα μνημείο. 

Απέναντι, το Ellis Island Immigration Museum αφηγείται τις ιστορίες εκείνων που άφησαν πίσω τους πατρίδες, όνειρα, ακόμα και ονόματα, για να ξεκινήσουν από την αρχή. Από το 1892 ως το 1954, πάνω από 12 εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν από εδώ. Σε έναν διάδρομο, διαβάζω ένα απόσπασμα από γράμμα Έλληνα μετανάστη: «Ήρθα χωρίς τίποτα, αλλά με πίστη πως κάτι θα γίνει». Και έγινε.

9/11 Memorial & Museum: Η πιο σιωπηλή στιγμή της πόλης

Το απόγευμα σε βρίσκει στο Μνημείο και Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου. Εκεί όπου κάποτε δέσποζαν οι Δίδυμοι Πύργοι, τώρα υπάρχουν δύο τεράστιοι κρατήρες-σιωπές, με νερό που κυλά ασταμάτητα και ονόματα σκαλισμένα στο μέταλλο. Είναι ίσως το πιο έντονα φορτισμένο σημείο της Νέας Υόρκης. Μέσα στο μουσείο, οι εικόνες, τα αντικείμενα, τα ηχητικά ντοκουμέντα των επιζώντων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελαφρότητας. Μαζί και ο ελληνικός ναός του Αγίου Νικολάου, που ξαναχτίστηκε στο σημείο που καταστράφηκε, με σχέδιο του Santiago Calatrava. Ένα μικρό σύμβολο ειρήνης μέσα στον όγκο του πένθους.

Νωρίς το απόγευμα δε χορταίνεις εύκολα τις θέες αυτής της πόλης. Το One World Observatory, στον 102ο όροφο του One World Trade Center (το ψηλότερο κτίριο στο Δυτικό Ημισφαίριο με ύψος 541 μέτρα), προσφέρει θέα που κόβει την ανάσα. 

Επιστρέφοντας στη Times Square είσαι σίβουρος ότι ούτε αυτή τη χορταίνεις. Είναι λατρεία αυτό το φωτεινό χάος από νέον, κινούμενες διαφημίσεις, street performers και πολυκαταστήματα. Παράλογο, υπερβολικό, αμερικανικό κι όμως γοητευτικό. Σε μία γωνία, ένας τύπος παίζει σαξόφωνο. Πίσω του, μια ομάδα Ιαπώνων τουριστών χειροκροτεί. Πιο δίπλα, ένα παιδί τρώει ένα pretzel μεγαλύτερο από το κεφάλι του.

Εδώ η Νέα Υόρκη δείχνει ξανά το πολύχρωμο, εκκεντρικό, θορυβώδες της πρόσωπο. Ένα τελευταίο κύμα ενέργειας, πριν γυρίσεις στο ξενοδοχείο.

Ημέρα τέταρτη στη Νέα Υόρκη

Την τελευταία μέρα στη Νέα Υόρκη την αφιερώνεις απέναντι, στη Brooklyn side, εκεί όπου η καρδιά της πόλης χτυπά λίγο πιο αργά, πιο χαμηλόφωνα, αλλά εξίσου δυνατά. Κατευθυνόμαστε πρώτα στο DUMBO – ακρωνύμιο του Down Under the Manhattan Bridge Overpass. Μια παλιά βιομηχανική περιοχή που έχει μεταμορφωθεί σε καλλιτεχνική κυψέλη με galleries, lofts, μικρά cafés, υπαίθριες αγορές και απίθανη θέα. Εκεί, ανάμεσα σε κόκκινες τούβλινες αποθήκες και γραμμές του μετρό που περνούν από πάνω, νιώθεις σαν να μπήκες σε ταινία του Γούντι Άλεν, αλλά με νέους πρωταγωνιστές, πιο φρέσκους, πιο διεθνείς.

Σταματάς για φωτογραφίες στο διάσημο σημείο με θέα τη Manhattan Bridge που «αγκαλιάζει» το Empire State στο βάθος, iconic λήψη, όχι για το Instagram, αλλά για να θυμάσαι πως η αστική ομορφιά μπορεί να είναι και τραχιά.

Brooklyn Botanic Garden: Μια ανάσα από τη φύση

Η επόμενη στάση είναι ένα απρόσμενο στολίδι. Ο Βοτανικός Κήπος του Μπρούκλιν. Ένας ήσυχος, σιωπηλός κόσμος μέσα στο χάος της μητρόπολης. Αν τύχεις σε εποχή ανθοφορίας θα μαγευτείς. Οι κερασιές βρίσκονται ακόμη σε πλήρη άνθιση, σχηματίζοντας ένα μονοπάτι ροζ-λευκής χαράς. 

Brooklyn Heights Promenade: Μια κορνίζα του Μανχάταν

Κατηφορίζεις για μια μικρή βόλτα στην Brooklyn Heights Promenade. Ίσως το ωραιότερο φυσικό «μπαλκόνι» της πόλης. Το Μανχάταν απλώνεται απέναντι σαν μακέτα από γυαλί και χάλυβα, οι γέφυρες, Brooklyn και Manhattan Bridge, διασταυρώνονται σαν κλωστές πάνω από το East River, κι εσύ απλά στεκεσαι και παρατηρείς. Είναι η στιγμή εκείνη του ταξιδιού που η εικόνα γίνεται συναίσθημα.

Empire State Building: Το φιλί της αποχαιρετιστήριας ματιάς

Η τελευταία ανάβαση ανήκει στο Empire State Building (φωτό), το πιο διάσημο κτίριο της Νέας Υόρκης και διαχρονικό σύμβολο της ανθρώπινης υπέρβασης. Ξεπερασμένο σε ύψος, αλλά ποτέ σε αίγλη. Ανεβαίνεις στον 86ο όροφο, στην κλασική εξωτερική εξέδρα με την art deco ατμόσφαιρα. Ο αέρας κόβει, αλλά το βλέμμα δεν μπορεί να ξεκολλήσει.

Βλέπεις ολόκληρη την πόλη να απλώνεται κάτω σου σαν χάρτης γεμάτος αναμνήσεις. Από το Central Park μέχρι το Financial District και από την Times Square μέχρι το Brooklyn. Κάθε μέρα που πέρασε, κάθε διαδρομή, κάθε ιστορία, ξαναζωντανεύει από ψηλά. Κι εκεί, σε αυτή την τελευταία στιγμή, συνειδητοποιείς πως δεν γνώρισες απλώς μια πόλη. Γνώρισες μια ιδέα. Έναν μύθο. Έναν καθρέφτη του κόσμου.

Η πιο μαγική επιστροφή 

Δεν είναι εύκολο να γράψεις για τη Νέα Υόρκη. Αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο να τη ζήσεις χωρίς να σε αλλάξει λίγο. Σε τέσσερις μέρες, σε έκανε να γελάσεις, να συγκινηθείς, να κουραστείς, να νιώσεις πως ανήκεις.

Κι όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής, η εμπειρία συνεχίζεται… στον αέρα. Η Emirates κάνει την αρχή και το φινάλε του ταξιδιού όχι απλώς άνετο, αλλά αληθινά ξεχωριστό. Η Premium Economy, στην απευθείας πτήση από Αθήνα προς Newark, θέτει τον τόνο: ένα άνετο, διακριτικό περιβάλλον με ευρύχωρη θέση, εξαιρετικό φαγητό σε πορσελάνινα σερβίτσια, και προσωπική οθόνη με πλούσιο περιεχόμενο ψυχαγωγίας. Ήταν σαν να ξεκινούσες το ταξίδι σου με μια πρόγευση της Νέας Υόρκης. Με στυλ, άνεση και φροντίδα.

Αλλά στην επιστροφή, πρέπει να ταξιδέψεις Business Class για να ζήσεις μια εντελώς άλλη διάσταση. Από τη στιγμή που φτάνεις στο αεροδρόμιο του Newark, νιώθεις ότι μπαίνεις σε άλλο κόσμο. Fast track, πρόσβαση στο premium lounge με θέα στον διάδρομο απογείωσης και άνετες πολυθρόνες. Στο αεροσκάφος, η εμπειρία κορυφώνεται: η θέση μετατρέπεται σε πλήρως επίπεδο κρεβάτι, με μαλακό στρώμα και κουβέρτα, για να ξεκουραστείς σαν άνθρωπος που δεν βιάζεται για τίποτα. Το φαγητό θυμίζει εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας, και το service – σχεδόν τηλεπαθητικό. Είναι εκεί, όταν το χρειάζεσαι, και εξαφανίζεται αθόρυβα όταν θέλεις να απομονωθείς στο δικό σου, υπερπολυτελές κουκούλι.

Κάπου ανάμεσα στο απεριτίφ και το γλυκό, κάπου πάνω από τον Ατλαντικό, σκέφτεσαι ότι αυτό δεν είναι απλώς μία πτήση. Είναι η εμπειρία ενός ταξιδιώτη που δεν θέλει απλώς να φτάσει – θέλει να απολαύσει τη διαδρομή. Και η Emirates, με τον δικό της κοσμοπολίτικο αέρα και τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, σε έκανε να νιώσεις ότι ταξίδευες «σωστά», με τρόπο που ταιριάζει σε μια πόλη σαν τη Νέα Υόρκη.

Όταν το αεροπλάνο προσγειώνεται, κουβαλάς μαζί σου κάτι περισσότερο από αναμνήσεις. Ένα αίσθημα πληρότητας, ότι έζησες κάτι μεγάλο, κάτι πυκνό σε εικόνες και εντυπώσεις. Ότι η Νέα Υόρκη δεν είναι απλώς ένας προορισμός. Είναι μια εμπειρία που φοράς σαν μπουφάν και δεν τη βγάζεις ποτέ.