Πότε θα σταματήσουν οι «κατοχικές» ουρές των τουριστών στο μετρό;

Αθήνα. Μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που προσδοκά –και αξίζει – να εδραιωθεί στην ειδική τουριστική αγορά του city break αλλά και να κερδίσει περαιτέρω επισκεψιμότητα, εφόσον δεν λειτουργεί πλέον, μόνο, ως ενδιάμεσος σταθμός για τους ξένους επισκέπτες με τελικό προορισμό άλλους ελληνικούς προορισμούς.

Μία βασική παροχή, όμως, για τους τουρίστες κάθε σύγχρονης, ευρωπαϊκής, πρωτεύουσας, είναι η εξυπηρέτηση στις μετακινήσεις. Είναι γεγονός ότι εν προκειμένω, για την Αθήνα το μετρό είναι λυτρωτική επιλογή μετακίνησης.  Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Τα νέα εργαλεία για να λειτουργήσουν, χρειάζονται οργάνωση και κυρίως κοινή λογική.

Η πρώτη εντύπωση σε κάθε ανθρώπινη έκφραση, γεννά και την πρώτη φυσική, αυθόρμητη κριτική. Ιδίως όταν η εντύπωση αυτή συντίθεται και από σημαντικούς πρακτικούς παράγοντες, όπως είναι ο χρόνος και κατ’ επέκταση το πολύτιμο πρόγραμμα του επισκέπτη. Οι χιλιάδες τουρίστες που από επιλογή τους προσγειώνονται γεμάτοι ενθουσιασμό και ανυπομονησία στο εκπληκτικό αεροδρόμιο της Αθήνας «Ελευθέριος Βενιζέλος», πατούν το κουμπί της παύσης στη διάθεσή τους-και στα νεύρα τους- όταν αντικρίζουν τις ουρές στα εκδοτήρια – ή μάλλον στο ένα και μοναδικό εκδοτήριο.

Κι αν αποφασίσουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων, απογοητεύονται που έχασαν τη σειρά τους στην ουρά του εκδοτηρίου, αφού οι προϋποθέσεις αυτόματης έκδοσης είναι συνήθως απαγορευτικές: το μηχάνημα δεν δέχεται χρεωστική ή πιστωτική κάρτα. Το μηχάνημα δεν δέχεται χαρτονόμισμα μεγαλύτερο των 20 ευρώ. Το μηχάνημα δεν λειτουργεί εάν δεν ανακαλύψει κανείς το μικρό εκείνο σημείο της οθόνης αφής, το οποίο δεν έχει ακόμη φθαρεί από τα άπειρα χέρια.

Ας μην αδικήσουμε όμως το σταθμό του αεροδρομίου. Και στο Σύνταγμα το ίδιο συμβαίνει. Όχι μόνο στους τουρίστες, αλλά και στα εκατομμύρια των ταλαίπωρων πολιτών.

Κάπου εδώ χάνεται και η κοινή λογική, που υπαγορεύει ότι ο όγκος των συναλλαγών στο μετρό της πόλης απαιτεί περισσότερα χέρια ή ικανότερα μηχανήματα. ‘Η έστω εναλλακτικές λύσεις. Όπως για παράδειγμα, την στελέχωση των εκδοτηρίων και σε άλλους σταθμούς, όπως είναι το Μέγαρο Μουσικής. ‘Η την έκδοση της πρώτης προσωπικής μηνιαίας κάρτας και σε σταθμούς εκτός του Συντάγματος. Οι εργαζόμενοι στους σταθμούς των μετρό, όπου υφίστανται τουλάχιστον, είναι εξυπηρετικότατοι και πραγματικά λειτουργούν με τον αποτελεσματικότερο δυνατό τρόπο, όμως αυτό δεν αρκεί και φαίνεται.

Συνεπώς αμαυρώνεται η εικόνα της πρωτεύουσας από την πρώτη στιγμή, τη σημαντική στιγμή της άφιξης. Βεβαιότατα για τους πολίτες της Αθήνας ο καθημερινός αυτός βραχνάς τους κοστίζει σε χρόνο και χρήμα, ωστόσο το κόστος από τον τουρίστα που δεν ζει τυχαία ή αναγκαστικά στην Αθήνα αλλά την έχει επιλέξει για τις διακοπές του, είναι διαφορετικά επιζήμιο, με μακροπρόθεσμες ίσως συνέπειες.   

Και για όσους πιστεύουν ότι κατάφεραν πολλά με το κλείσιμο των μπαρών στους σταθμούς προκειμένου να περιοριστεί η επιβίβαση χωρίς εισιτήριο στο μετρό, κάνουν λάθος. Και αυτό γιατί μεγάλος αριθμός επιβατών συνεχίζει να ταξιδεύει χωρίς εισιτήριο, περνώντας πίσω από προπορευόμενους που ακυρώνουν κανονικά το εισιτήριο τους. Οι περιστρεφόμενες μπάρες δεν το επιτρέπουν αυτό, αλλά κανείς από τα <> που κυβερνούν αυτόν τον τόπο δεν το σκέφθηκε.

Πάντως, για όλα τα παραπάνω θα πρέπει να υπάρξει άμεση παρέμβαση από τα συναρμόδια υπουργεία. Η κανονικότητα στην εξυπηρέτηση των τουριστών αλλά και των κατοίκων της πόλης δεν πρέπει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα…