Το master chef και το καλό φαγητό

Είναι οι εκπομπές περί μαγειρικής μας έχουν κάνει όλους chef περιοπής; Είναι που από πάντα σαν λαός αγαπούμε το καλό φαγητό; Είναι που ο κάθε τόπος έχει να επιδείξει μεγάλη γαστρονομική παράδοση, ανάλογα με τα προϊόντα που παράγει και ανάλογα με τα ήθη και τα έθιμά του;

Ότι και να είναι, στις διακοπές (και όχι μόνο) θέλουμε να τρώμε καλά. Και δεν μιλάω απαραίτητα για πειραγμένες γκουρμεδιές από chef που επιθυμούν να διακριθούν για τις επιτυχίες τους. Καλοί και χρήσιμοι είναι και αυτοί. Αυτό όμως που θέλει ο πολύς κόσμος είναι το καλό φαγητό στο παραλιακό ταβερνάκι, που θα είναι μαγειρεμένο με διαλεγμένες (και ει δυνατόν ντόπιες) πρώτες ύλες, που θα έχει μαγειρευτεί με φροντίδα και προσοχή, που θα μας μυήσει στις τοπικές συνταγές, που θα μας ταξιδέψει γευστικά στην ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου.

Αλλά ακόμα και αν πρόκειται να επιλέξουμε το γνωστό και μη εξαιρετέο ελληνικό fast food σουβλάκι ή ένα ιταλικό για πίτσα και μακαρονάδα ή μια κρεπερί για κάτι γρήγορο στο χέρι, η ποιότητα του φαγητού είναι το βασικό μας κριτήριο. Και φυσικά από κοντά πάει και η τιμή.

Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν τα ελληνικά εστιατόρια σε όλη την επικράτεια, ακόμα και στον πιο απομακρυσμένο προορισμό. Δεν είναι δυνατό να ανέχεται ένας μάγειρας να προσφέρει στον πελάτη του ένα κοκκινιστό κατσικάκι με μακαρόνια, που το μισό κρέας είναι άσπρα κομμάτια λίπους στο μέγεθος καρυδιού και το μακαρόνι παραβρασμένο, ή μπιφτέκι που έρχεται καμένο, ή παϊδάκια χοντροκομμένα σαν να ήθελε ο χασάπης να ξεμπερδεύει με δαύτα, ή χταποδάκι που είναι σαν λάστιχο… Και μετά να τα βλέπεις όλα στον λογαριασμό με τιμές λες και έφαγες από τα χεράκια chef με αστέρι Michelin. Ή το χειρότερο; Να μην βλέπεις καν αναλυτικό λογαριασμό, παρά μόνο μια σούμα, συνοδευόμενη από το αποστομωτικό «και το μισόκιλο κερασμένο από μας, παιδιά!».

Όχι κύριοι, δεν γίνονται έτσι οι σωστές δουλειές. Εμείς θέλουμε, φεύγοντας από τον τόπο σας, να έχουμε απολαύσει πραγματικά νόστιμο φαγητό, θέλουμε όταν γυρίσουμε στο σπίτι μας από τις διακοπές, να μπορούμε να περιγράψουμε σε συγγενείς και φίλους τις γευστικές μας εμπειρίες με το «κατσικάκι που έλιωνε στο στόμα», το «ψαράκι που μύριζε θάλασσα», το ντόπιο «κρασάκι που δεν μας βάρεσε κατακέφαλα» και το γλυκό που μας έκανε να «γλύφουμε τα δάχτυλά μας».

Ακόμα και ο τρόπος που θα μας τα παρουσιάσετε στα πιάτα, έχει σημασία. Δείχνει μεράκι και αγάπη για αυτό που κάνετε. 

Να μην παρεξηγηθώ! Υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα εστιατορίων σε όλη την Ελλάδα που αν και δεν περιλαμβάνονται σε κανέναν πολυτελή οδηγό γαστρονομίας, που δεν έχουν πάρει μέρος σε διαγωνισμούς και δεν έχουν κερδίσει διακρίσεις, το φαγητό που σερβίρουν είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό!

Και νομίζω ότι εμείς ως επισκέπτες θα πρέπει αυτά τα εστιατόρια να τα διαφημίζουμε, να τα προβάλλουμε μέσα από όποιο κανάλι επικοινωνίας διαθέτουμε, είτε είναι οι παρέες μας είτε είναι τα social media. Γιατί αυτά τα εστιατόρια πρέπει να αποτελούν παράδειγμα και για τους υπόλοιπους.

Το συμπέρασμα είναι απλό: Βάλτε τάξη στην κουζίνα σας, βάλτε μεράκι και αγάπη για τη δουλειά σας, μαγειρέψτε με την ίδια αγάπη που θα μαγειρεύατε για τα παιδιά σας και χρεώστε μας για αυτά με τιμές τίμιες.

Και να είστε σίγουροι ότι θα σας τιμήσουμε, θα σας προτιμήσουμε και θα σας διαφημίσουμε.