«Γιατί έως και διπλάσιο εισιτήριο; Γιατί;»

Το ότι οι επιβαρύνσεις που προέκυψαν τους τελευταίους δύο μήνες στο τουριστικό μας προϊόν, θα ήταν ένα διαρκές θέμα συζήτησης και πηγή προβληματισμού για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, σε προσφορά και σε ζήτηση, εντός και εκτός Ελλάδας, είναι αναμενόμενο.

Από τα μέτρα που έχουν αποφασιστεί, όμως, ένα φαίνεται ότι προκαλεί τις περισσότερες αντιδράσεις τόσο σε επιχειρήσεις και επαγγελματίες που «πωλούν» Ελλάδα – τεράστιο ζήτημα έχει προκύψει και με τις εταιρείες κρουαζιέρας, που έχουν, από καιρού, κοστολογήσει και πωλούν τα πακέτα τους για την περίοδο του 2016 και τώρα κλείνουν και τα αντίστοιχα του 2017 - όσο και στον τελικό αποδέκτη, στους ίδιους τους ξένους επισκέπτες μας: 

Η αύξηση των τιμών των εισιτηρίων στα Μουσεία και στους Αρχαιολογικούς χώρους.

Όπως φάνηκε έντονα και κατά τη διάρκεια της φετινής World Travel Market στο Λονδίνο, το θέμα των αυξήσεων αυτών, έχει πάρει απρόσμενες διαστάσεις και έχει σχολιαστεί δεόντως - κατά κύριο λόγο αρνητικά, έως πολύ αρνητικά – και σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

«Γιατί;», ρωτούσαν εμφατικά, στελέχη τουριστικών γραφείων, επαγγελματίες αλλά και απλοί επισκέπτες, τους εκπροσώπους ελληνικών προορισμών, φορέων και τουριστικών επιχειρήσεων. Και προφανώς, η «πολιτική» απάντηση ότι η χώρα χρειάζεται έσοδα ή το επιχείρημα που ακούμε τελευταία ότι «οι τιμές των εισιτηρίων στην Ελλάδα ήταν πολύ φθηνότερες, συγκριτικά, με τις αντίστοιχες άλλων ευρωπαϊκών προορισμών», δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Η ερώτηση επαναλαμβάνεται. «Γιατί; Γιατί μέχρι διπλάσιο εισιτήριο;» 

Εμ, έλα ντε, γιατί;

Δεν είναι μόνον οι, γενικά δικαιολογημένες, απόψεις ότι οι αυξήσεις αυτές θεωρούνται υπερβολικές και ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, καθιστούν απαγορευτικές, λόγω κόστους, τις επισκέψεις σε συγκεκριμένα Μουσεία και Αρχαιολογικούς χώρους. Είναι και η ακόμα πιο ορθή διάσταση της πλήρους αναντιστοιχίας των αυξήσεων του κόστους, με το τι προσφέρεται τελικά από τους εν λόγω χώρους.

Για παράδειγμα, ήδη, οι σοβαρότατες ελλείψεις σε προσωπικό, οδηγούν σε υπολειτουργία πολλών Μουσείων και Αρχαιολογικών χώρων - ακόμα και στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης και των πέριξ χώρων ή στο Εθνικό Μουσείο ή στα Μουσεία Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου, στη Δήλο κοκ - με μειωμένα ωράρια ή και κλειστές ολόκληρες πτέρυγες και τμήματα. 

Το ηλεκτρονικό εισιτήριο και κάθε σχετική ηλεκτρονική διευκόλυνση, τα οποία σήμερα προσφέρουν πλέον ακόμα και μικρά... Μουσειάκια και αξιοθέατα τρίτης και τέταρτης βαθμίδας σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, στην Ελλάδα μας, παραμένει «γιοφύρι της Άρτας»! Ο σχετικός διαγωνισμός όλο γίνεται και όλο ακόμα στα συρτάρια μένει.

Το ΤΑΠ, το οποίο θα μπορούσε σχετικά εύκολα να μεγαλουργεί, περιμένει και αυτό, τόσο καιρό τώρα, ένα νέο οργανόγραμμα και εκσυγχρονισμό της δομής του, των λειτουργιών του, των υπηρεσιών και των προϊόντων του.

Αφήστε που από πλευράς μάρκετινγκ, προβολής, παρουσίας στο διαδίκτυο, αξιοποίησης σύγχρονων τεχνολογικών εφαρμογών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα Μουσεία μας και οι Αρχαιολογικοί μας χώροι, βρίσκονται ακόμα στην... παλαιολιθική εποχή. 

Τελικά, παγιώνεται ανησυχητικά το ίδιο μοτίβο, παντού. Αποφασίζονται αυξήσεις και επιβαρύνσεις σε προιόντα και υπηρεσίες στοχεύοντας σε έσοδα, με άμεσο αντίκτυπο στον τελικό αποδέκτη, στον πελάτη- επισκέπτη, χωρίς σοβαρή μελέτη, χωρίς αντίκρυσμα ή ουσιαστική ανταποδοτικότητα.

Χωρίς κάποια στοιχειώδη ανάλυση των πραγματικών επιπτώσεων. Οι οποίες τελικά, εξελίσσονται σε «μπούμερανγκ», αφού δεν πιάνονται οι εισπρακτικοί στόχοι και μας επιστρέφουν σε χειρότερη θέση από αυτήν που ξεκινήσαμε...