Αξιοποίηση χώρων για συνέδρια: Τι είπατε;;;

Διαβάζοντας, παραπλεύρως, τη συγκροτημένη πρόταση των Κυπρίων για την αξιοποίηση χώρων ιστορικού, πολιτιστικού ή άλλου ενδιαφέροντος στο πλαίσιο διοργάνωσης συνεδρίων και μεγάλων διεθνών διοργανώσεων, όσοι γνωρίζουν τι συμβαίνει στον τομέα αυτό στην Ελλάδα, αισθάνονται σαν να τους γυρνάει κάποιος το μαχαίρι στην πληγή.

Τι πιο λογικό – ούτε καν ευφυές – και αυτονόητο, να γνωρίζει εκ των προτέρων ένας διοργανωτής τι χώροι υπάρχουν, τι μπορεί να κάνει σε αυτούς  και μία εύκολη και γρήγορη διαδικασία αξιολόγησης του αιτήματός του;

Στην Ελλάδα μας; Αμ δε...

Στην ευλογημένη από Θεό και από... προγόνους, χώρα μας, υπάρχουν διάσπαρτοι χιλιάδες χώροι αρχαιολογικού, πολιτιστικού ή παρεμφερούς ενδιαφέροντος. Ορισμένοι προστατευμένοι και σε καλή κατάσταση, οι περισσότεροι άλλοι, παρατημένοι ή «ξέφραγα αμπέλια», πνιγμένοι στα χορτάρια κάθε εποχής (χλωρά ή ξερά), στα σκουπίδια και στην κρατική αδιαφορία ή ανεπάρκεια.

Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και ένα μικρό μεσαιωνικό κάστρο, μία Εκκλησία 200 ετών, ένα πλοίο του 17ου αιώνα, μερικά ερείπια ή τρεις-τέσσερις προϊστορικοί βράχοι σε ένα λιβάδι, αξιοποιούνται στο έπακρο και προσφέρονται, εύκολα και γρήγορα, σε οργανωτές συνεδρίων και εκδηλώσεων, έναντι σεβαστών τιμημάτων εννοείται, που μάλιστα μένουν και ενθουσιασμένοι.

Μία απλή, στη λογική και στην πράξη, καταγραφή χώρων που θα είναι δυνατόν να προσφέρονται για τέτοιου είδους αξιοποίηση – με κάποιους κανόνες και προυποθέσεις, βεβαίως – και η απλούστευση της διαδικασίας υποβολής αιτημάτων και χορήγησης ή μη των σχετικών αδειών, έχει μετατραπεί σε ολόκληρο «Ανατολικό Ζήτημα», χρόνια τώρα.

Έχουν περάσει, ήδη, αρκετά χρόνια από τότε που προωθήθηκαν σχετικές πρωτοβουλίες του Δήμου Αθηναίων μέσω του Athens Convention & Visitors Bureau για την Αττική, από τη μία πλευρά και του ΣΕΤΕ, σε πανελλαδικό επίπεδο, από την άλλη.

Κοινή συνισταμένη: Κατ’ αρχάς, ρεαλιστική και πιο “φιλική” προσέγγιση κάθε αιτήματος από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Και πρακτικά, ένας κατάλογος διαθέσιμων χώρων (Μουσεία, Αρχαιολογικοί χώροι , Χώροι-Κτίρια ιστορικού ή άλλου ενδιαφέροντος κ.λπ.) . Τι μπορεί να κάνει κανείς σε αυτούς (συνεδρία, εκδήλωση, παρουσίαση, δείπνο, δεξίωση κοκ) με κανόνες και προυποθέσεις για κάθε περίπτωση. Το κόστος (προκαθορισμένο και όχι κάθε φορά να ψάχνεις πόσο και ποιον θα πληρώσεις, π.χ. Φύλακες). Μία fast-track υπηρεσία, τμήμα, γραφείο, ο,τιδήποτε που θα παραλαμβάνει τα αιτήματα και θα τα προωθεί προς αξιολόγηση σε διάστημα ημερών και όχι μηνών. Όλα αυτά σε ένα ωραίο αρχείο που να είναι δημοσιοποιημένο και διαθέσιμο από κάθε ενδιαφερόμενο. 

Τέθηκαν σε και πέρασαν από, Υπουργεία, υφυπουργεία, Γενικές Γραμματείες, Επιτροπές, αλληλογραφίες, υπομνήματα και ακόμα, σήμερα, βρισκόμαστε λίγα μόλις βήματα πιο πέρα από όπου ξεκινήσαμε.

Γραφειοκρατικός “μύλος” και διαδικαστική “οδύσσεια”. Παρά το γεγονός ότι όπου “έσπασε” μετά χιλίων κόπων, βασάνων και παρεμβάσεων, αυτή η “μπετοναρισμένη” νοοτροπία που έχει εμποτίσει τις αρμόδιες υπηρεσίες, ο αντίκτυπος ήταν εκπληκτικός. Αν μπορούσαν όλοι αυτοί να δουν τα πρόσωπα όσων συμμετείχαν στο Συνέδριο Φιλοσοφίας, το 2013, όταν κάποιες εργασίες και εκδηλώσεις του έγιναν στην Πνύκα, στο Λύκειο του Αριστοτέλη, στην Ακαδημία Πλάτωνος κ.λπ. και τα διθυραμβικά σχόλια που γράφτηκαν μετά σε αυτήν την παγκόσμια Ακαδημαϊκή κοινότητα… 

Ακόμα και στις περιπτώσεις που κανονικά θα έπρεπε να ξεχωρίζουν, όπως π.χ. το Ζάππειο, πάλι, πάντα, όλο και κάτι γίνεται που κάνει τα εύκολα, δύσκολα (το μπαίνει-βγαίνει της περιβόητης «τέντας», για παράδειγμα).

Ευτυχώς, τουλάχιστον, που το Μουσείο της Ακρόπολης, συγκριτικά, κινείται έτη φωτός πιο μπροστά από το υπόλοιπο «σύστημα».

Στην Ελλάδα του 2015, που κυνηγάμε συνέδρια και μεγάλες διοργανώσεις με το «ντουφέκι», που οι κρατικοί πόροι για συντήρηση και αναβάθμιση των χώρων ενδιαφέροντος είναι πενιχροί έως εξαϋλωμένοι, που θέλουμε να διατηρήσουμε και να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, δυστυχώς, ακόμα διατηρούμε «τείχη» και «οχυρά», απροσπέλαστα για την κοινή λογική, για πραγματικές ανάγκες και απαιτήσεις, για δημιουργικές προτάσεις, για την αξιοποίηση των μοναδικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας...