1η Νοεμβρίου: Η μέρα που μπορεί να αλλάξει τα πάντα στη διαμονή (και πολλά ακόμα)

Έτσι όπως οδεύουμε μέχρι στιγμής και αν δεν προκύψει ένα ενδιάμεσο νέο νομικό πλαίσιο μέχρι τον Οκτώβριο, από την 1η Νοεμβρίου, όλα όσα ξέραμε στον θεμελιώδη χώρο της διαμονής επισκεπτών στη χώρα μας και όχι μόνον, θα αλλάξουν άρδην.

Όπως ψηφίστηκε και ισχύει στο νέο Μνημόνιο, από εκείνη την ημερομηνία, δεν θα υπάρχει κάποια προυπόθεση, προδιαγραφή ή άλλος προσδιορισμός του τι σημαίνει «τουριστική μίσθωση» και πως διαχωρίζεται από μία «αστική μίσθωση». Το ισχύον όριο των 30 ημερών καταργείται και ένας ολόκληρος τομέας παραδίδεται ανεξέλεγκτα και σε εντελώς αχαρτογράφητα νερά και πρωτόγνωρες καταστάσεις. 

Το θέμα είναι λίγο-πολύ γνωστό, πια, αλλά φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει αναλυθεί και εκτιμηθεί σε όλες του τις διαστάσεις. Πρωτίστως από αυτούς που πρέπει να νομοθετήσουν βάσει των προαπαιτούμενων της Συμφωνίας με τους δανειστές  – και που τουλάχιστον μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου, δεν γνωρίζουμε ποιοι θα είναι - πόσω μάλλον από εκείνους που αποδέχθηκαν την απαίτηση των θεσμών. Και όσο πλησιάζουμε προς την 1η Νοεμβρίου, τόσο εντείνονται οι φόβοι και οι ανησυχίες, όχι μόνον του μεγαλύτερου μέρους του τουριστικού κόσμου, αλλά και άλλων τομέων και κλάδων, για να μην πούμε και σημαντικού μέρους της ίδιας της κοινωνίας μας.

Θεωρητικά, οποιοσδήποτε έχει ένα ακίνητο, οπουδήποτε –βίλα, μονοκατοικία, διαμέρισμα, σοφίτα, γκαρσονιέρα, γκαράζ κοκ- θα μπορεί να το εκμισθώνει για όσο θέλει, σε όποιον θέλει. Με την εβδομάδα, με τη μέρα, με την ώρα, ολόκληρο, ένα δωμάτιο, δύο δωμάτια, διαλέγουμε και παίρνουμε.

Αυτή η επερχόμενη πραγματικότητα, ξεφεύγει παντελώς από οιονδήποτε κλαδικό ή επιχειρηματικό προβληματισμό περί της επέλασης της οικονομίας διαμοιρασμού διεθνώς και της ανάγκης προσαρμογής μας στις νέες τάσεις και συνθήκες, περί πιθανής αλλοίωσης της αγοράς διαμονής, περί αθέμιτου ανταγωνισμού, περί φοροδιαφυγής και ελεγκτικών μηχανισμών, περί ελάχιστων προδιαγραφών των καταλυμάτων που χρησιμοποιούν επισκέπτες κ.λπ.

Είναι μία πραγματικότητα που δυνητικά θα επηρεάσει το πεδίο των μισθώσεων, από άκρη σε άκρη, καθέτως και οριζοντίως: από τον πιο απομακρυσμένο οικισμό της χώρας, μέχρι την «καρδιά» των αστικών μας κέντρων. Από το εξοχικό στο βουνό ή στο νησί, μέχρι το διαμέρισμα πολυκατοικίας, μικρό ή μεγάλο, στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας.

Κάπου ανάμεσα, υπάρχουν συμφέροντα, επιχειρηματικά, επαγγελματικά ή ατομικά, που είτε θα θιγούν βάναυσα είτε ετοιμάζονται να θησαυρίσουν!

Η λίστα των επιπτώσεων, αρνητικών ή θετικών, στον τουρισμό, στην δομή της επιχειρηματικότητας, στην κτηματομεσιτική αγορά, στα έσοδα του Κράτους, στο φορολογικό πλαίσιο και στη φοροδιαφυγή, στην παραοικονομία, στον κοινωνικό ιστό, δείχνει ατελείωτη.

Το ίδιο... ατελείωτη, όμως, δείχνει και η χαλαρότητα της Πολιτείας, συμπεριλαμβανομένης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για ένα ζήτημα που αποκαλύπτεται πολύ πιο σοβαρό και πολυδιάστατο, από όσο δείχνει. 

Έχουν βρεθεί με έναν πολύ επικίνδυνο ασκό του Αιόλου στα χέρια τους που είναι έτοιμος να ανοίξει, χωρίς καμία προετοιμασία για το πως θα συμβεί αυτό, την προσδιορισμένη, ήδη, στιγμή...

ΥΓ. (Για ένα σύντομο ιστορικό για το πως φθάσαμε εδώ, ίσως είναι χρήσιμη μία ματιά σε αυτό )