Το χρονικό ενός επαναπατρισμού εν μέσω κορωνοϊού

Αναγνώστης μας, που ήταν στην Αυστραλία, περιγράφει το χρονικό του επαναπατρισμού του. Διαβάστε την οδύσσειά του μέχρι να φτάσει στην Αθήνα...

Όσο και αν ακουγόταν ο κορωνοϊός στην Κίνα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην Αυστραλία όπου βρισκόμουν, φαινόταν σαν κάτι πολύ μακρινό. Την εποχή που η οικογένεια και οι φίλοι μου στην Ελλάδα μπήκαν σε αυτοαπομόνωση, η ζωή μου, όπως και η ζωή των κατοίκων του Brisbane κυλούσε ομαλά, ο κόσμος πήγαινε στις δουλειές του, στις δραστηριότητές του, στο σινεμά… Ενώ ήξερα ότι ο κορωνοϊός κάποια στιγμή θα ερχόταν και σε αυτή τη γωνιά της γης, σκεφτόμουν, ας ευχαριστηθώ ακόμη την ελευθερία, είμαι καλά εδώ.

Αυτό το φαινομενικά ήρεμο σκηνικό, μέσα σε λίγα 24ωρα άλλαξε την Κυριακή, 22 Μαρτίου, οπότε ανακοινώθηκαν στην Αυστραλία τα πρώτα μέτρα. Ο πρωθυπουργός της Αυστραλία ανακοίνωνε το κλείσιμο εστιατορίων, καφέ, γυμναστηρίων και συναφών επιχειρήσεων. Ήρθε λοιπόν ο κορωνοϊός και στην Αυστραλία. Γνωρίζοντας ακριβώς την εξέλιξη, καθώς παρακολουθούσα την πορεία του ιού στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ήξερα πως αυτό είναι μόλις η αρχή και άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα ήταν ασφαλές και έξυπνο να βιώσω μία κατάσταση που ξέρω πως έρχεται, σε μία ξένη χώρα, χωρίς εγγύηση δουλειάς, κατοικίας και υποστήριξης από οικογένεια και φίλους.

Εκείνο το βράδυ, μπήκα στο διαδίκτυο για να εξετάσω διαθέσιμες πτήσεις προς την Ελλάδα. Εκείνη την στιγμή, μόνο μία αεροπορική εταιρεία εκτελούσε πτήσεις από την Αυστραλία με τελικό προορισμό την Ελλάδα, η Etihad μέσω Abu Dhabi, όμως η τιμή ήταν τριπλάσια από το κανονικό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε ωριμάσει ακόμη η σκέψη της επιστροφής μέσα μου και έτσι δεν έκλεισα το εισιτήριο, γνωρίζοντας επίσης πως καθημερινώς ακυρώνονται πτήσεις και γνωρίζοντας ότι δεν γίνεται επιστροφή χρημάτων σε αυτή την περίπτωση.

Την επόμενη μέρα το πρωί, δέχτηκα τηλεφωνήματα και από τις τρεις επαγγελματικές μου δραστηριότητες, πως σταματάμε. Τότε ήταν που ένιωσα μεγάλη ανασφάλεια για την οικονομική μου θέση, για το πώς η Αυστραλία θα χειριστεί το θέμα από άποψη υγειονομικών κυρίως μέτρων αλλά και γενικότερης υποστήριξης  και το εάν θα με αφορούσαν τα μέτρα αυτά καθώς εγώ βρισκόμουν στην Αυστραλία με working-holiday visa, συνεπώς δεν είχα κανένα δικαίωμα νοσηλείας, οικονομικής βοήθειας και άλλων έκτακτων ωφελημάτων τα οποία ενδεχομένως θα ψηφίζονταν από την κυβέρνηση της Αυστραλίας.

Αποφάσισα λοιπόν να καλέσω την πρεσβεία της Ελλάδας στην Αυστραλία. Φάνηκε να μην γνωρίζουν επακριβώς την κατάσταση των πτήσεων, αφού ρώτησαν εμένα για το εάν υπάρχουν πτήσεις, ποια αεροπορική εταιρεία τις εκτελεί και άλλες σχετικές πληροφορίες. Δεν έλαβαν θέση για το εάν θα έπρεπε να γυρίσω ή όχι, μου είπαν ότι αν θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα, θα πρέπει να το πράξω άμεσα, όσο ακόμη υπάρχουν εμπορικές πτήσεις, καθώς δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εγγυηθούν βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηση, αφού δεν έχει εγκριθεί ή επιβεβαιωθεί κάτι. Το μόνο που μπορούσαν να μου πουν, είναι ότι υπάρχουν σκέψεις συνεργασίας με την υπόλοιπη Ευρώπη, ώστε να μπουν πτήσεις charter από την Αυστραλία προς την Ευρώπη γενικώς, ωστόσο δεν ήξεραν ούτε το εάν τελικά θα γίνει κάτι τέτοιο, ούτε τον τρόπο, σε περίπτωση που θα αποφασιζόταν.  Στη συνέχεια, μου είπαν να πάρω το προξενείο της Βρισβάνης και να δώσω τα στοιχεία μου εκεί, εφόσον από τα προξενεία θα συγκέντρωνε η πρεσβεία τα στοιχεία των ενδιαφερομένων. Στην επικοινωνία μου με το προξενείο, δεν έμαθα κάτι περισσότερο.

Την επόμενη ημέρα, δηλαδή το πρωί της Τρίτης, διαπιστώνω ότι όλες οι πτήσεις της Etihad είχαν ακυρωθεί, καθώς τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αποφάσισαν το κλείσιμο των συνόρων τους. Από εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχε πλέον καμία πιθανή αεροπορική σύνδεση της Αυστραλίας με την Ελλάδα. Καλώ αμέσως το προξενείο, τους ενημερώνω εγώ γι’ αυτό. Δεν το ήξεραν καν. Επίσης, μου είπαν ότι ίσως να είχαν νεότερα από την Πέμπτη γιατί την επόμενη ημέρα ήταν 25η Μαρτίου και δεν θα λειτουργούσαν...

Παρακολουθούσα πυρετωδώς και τα ελληνικά νέα και τα αυστραλιανά, ώστε να ενημερώνομαι κάθε λεπτό για τις εξελίξεις. Σε αυτή μου την αναζήτηση πληροφοριών, ακούω σε ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό της Μελβούρνης συνέντευξη του γενικού πρόξενου της Ελλάδος στην Αυστραλία, ο οποίος ανέφερε πως, όσο υπάρχουν εμπορικές πτήσεις, δεν εξετάζεται τίποτα εναλλακτικό από την πρεσβεία. Σε ερώτηση του δημοσιογράφου για το εάν πράγματι υπάρχουν πτήσεις, εφόσον από όσο γνώριζαν όλοι δεν υπήρχαν συνδέσεις, ο Έλληνας πρόξενος απάντησε ότι, ναι υπάρχει μία αεροπορική εταιρεία η οποία εκτελεί πτήσεις. Συνδέομαι αμέσως στο διαδίκτυο και όντως βλέπω πως η Qatar Airways ανακοίνωσε κάποια επιπλέον δρομολόγια και είναι η μόνη αεροπορική εταιρεία που εκτελεί πτήσεις από την Αυστραλία προς την Ευρώπη.

Εισιτήρια από 1.500 έως 12.000 ευρώ!

Το κόστος των εισιτηρίων ήταν αστρονομικό, αντί για 600-700 ευρώ που θα κόστιζε ένα αντίστοιχο one way ticket, απλής δηλαδή μετάβασης, είδα ότι οι τιμές ξεκινούσαν από 1.500 ευρώ και έφταναν μέχρι και τα 12.000 ευρώ! Για τις επόμενες ημέρες, υπήρχαν διαθέσιμα μόνο τα εισιτήρια των 8.000 ευρώ και άνω, κι έτσι έκλεισα το πρώτο εισιτήριο που βρήκα στην επίσης αυξημένη, αλλά λογικότερη συγκριτικά τιμή, των 1.600 ευρώ για την επόμενη Τρίτη, δηλαδή 6 ημέρες μετά. Πτήση διάρκειας 26 ωρών…  Κατόπιν εορτής, τη Δευτέρα, με κάλεσε το προξενείο, για να με ενημερώσει ότι υπάρχουν οι πτήσεις που ήδη είχα βρει και να βεβαιωθεί ότι έχω τακτοποιήσει την επιστροφή μου. Είχα πολύ μεγάλο άγχος αυτές τις 5 ημέρες,  καθώς η κατάσταση άλλαζε συνεχώς όσον αφορά τις ακυρώσεις πτήσεων, τη λήψη περιοριστικών μέτρων και τις απαγορεύσεις. Εκείνες λοιπόν τις μέρες της αγωνίας, διαβάζω σε ένα ρεπορτάζ ότι ο κ. Χαρδαλιάς δήλωσε πως εξετάζεται το ενδεχόμενο παύσης των επαναπατρισμών και καθολικού κλεισίματος των συνόρων.

Έρχεται και το βράδυ της Δευτέρας, όπου ενημερώνομαι ότι η αεροπορική εταιρεία με την οποία θα πετάξω, αλλάζει το τελευταίο σκέλος της πτήσης μου και έτσι θα πρέπει περάσω ένα βράδυ στο αεροδρόμιο της Ντόχα. Δεν μου δινόταν καμία ουσιαστικά επιλογή,  ή θα ακύρωνα το εισιτήριό μου χωρίς να πάρω τα χρήματά μου πίσω, ή θα δεχόμουν την αλλαγή. Δέχτηκα λοιπόν την αλλαγή.

Ήρθε η στιγμή του μεγάλου ταξιδιού. Την ημέρα της πτήσης μου, αποχαιρετώ φίλους και επαφές μου εκεί (από μακριά..) και φτάνω στο αεροδρόμιο του Brisbane, στο οποίο μαγαζιά και υπηρεσίες, ήταν όλα κλειστά. Οι επιβάτες μπορούσαν να εξυπηρετηθούν μόνο ως προς τα απολύτως απαραίτητα. Στην πρώτη πτήση, καθόμασταν στο αεροπλάνο ένας παρά ένας. Οι μεσαίες θέσεις ήταν κενές. Φτάνω στο Σύδνεϋ και στον χώρο αναχωρήσεων και check in, επιτρεπόταν η είσοδος μόνο όσων είχαν πτήση. Συγκεκριμένα μας ζητούσαν να δείξουμε στο κινητό την κράτησή μας πριν μπούμε μέσα στο αεροδρόμιο.

Και σε αυτό το αεροδρόμιο, όλοι οι χώροι ήταν κλειστοί και υποφωτισμένοι. Μάλλον τα φώτα είχαν τεθεί σε οικονομική λειτουργία και το μόνο που ήταν ανοιχτό, ήταν το γκισέ του check-in της Qatar. Δυστυχώς στο γκισέ γινόταν το  αδιαχώρητο. Μας είχαν και περιμέναμε πάνω από μιάμιση ώρα όρθιοι σε μία τεράστια ουρά…Υποθέτω ότι λειτουργούσαν με ελάχιστο προσωπικό.  Μόλις έφτασε επιτέλους η σειρά μου και έκανα το check-in, μου είπαν ότι θα πρέπει να βιαστώ γιατί η πύλη θα κλείσει! Μπαίνω γρήγορα στο αεροπλάνο για την 15ωρη πτήση και προς έκπληξή μου το αεροπλάνο γεμάτο, ούτε μία κενή θέση! Ποιες αποστάσεις; Ποιες προφυλάξεις;  Με εισιτήριο τριπλάσιας τιμής, αλλά το αεροπλάνο γεμάτο, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, χωρίς καμία απόσταση μεταξύ των επιβατών…

Με τα πολλά φτάνω στη Ντόχα. Ακόμη μία εικόνα αεροδρομίου τρομαχτική. Απόλυτη ερημιά και νεκρική σιγή. Όμως υπήρχαν πτήσεις προς την Ευρώπη, την Αθήνα, την Αγγλία και την Ιταλία. Ευτυχώς είχα προνοήσει και είχα πάρει μαζί μου sleeping bag και έτσι εξουθενωμένη από το ήδη πολύωρο ταξίδι των 19 ωρών, στρώνω τον σάκο μου σε μία γωνία του αεροδρομίου και κοιμάμαι για 4 ώρες. Κατόπιν σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς την πύλη για την αναχώρηση, όπου ακούω και τα πρώτα λυτρωτικά ελληνικά. Στην  πτήση των 4 ωρών προς την Αθήνα, το αεροπλάνο ήταν άδειο σχεδόν, έφτανε ίσως στο 1/3 της πληρότητας, οπότε ένιωθα πολύ περισσότερο ασφαλής.

Φτάνω στην Ελλάδα,  προσγειώνομαι επιτέλους στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Αν και γνωρίζω την υποχρεωτική και αυστηρή καραντίνα που με περιμένει, το καλοκαίρι που άφησα πίσω μου για να συναντήσω μία κρύα και βροχερή Αθήνα, νιώθω μία τεράστια ανακούφιση και ασφάλεια.