Επίτιμη δημότης Ελληνικού-Αργυρούπολης η Michele Alleman - Μια ζωή αφιερωμένη στον ελληνικό πολιτισμό

Ως ελάχιστο δείγμα τιμής για την πολύχρονη και πολυδιάστατη προσφορά της στη διάδοση του ευρωπαϊκού πνεύματος και την ενίσχυση των δεσμών φιλίας ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γαλλία, ο Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης προχωρά στην ανακήρυξη της κας Michele Alleman ως Επίτιμης Δημότισσάς του. Η επίσημη τελετή προγραμματίζεται για τις 30 Μαΐου.

Η Michele Alleman δεν είναι μια συνηθισμένη φίλη της Ελλάδας. Είναι μια γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στην ανάδειξη της ελληνικής γλώσσας, του πολιτισμού και, κυρίως, στη δημιουργία γεφυρών ανθρώπινης και πολιτισμικής επικοινωνίας ανάμεσα στους λαούς. Υπήρξε η ψυχή της αδελφοποίησης των Δήμων Castanet-Tolosan και Ελληνικού-Αργυρούπολης, έναν θεσμό που δεν περιορίστηκε σε τυπικές διακηρύξεις, αλλά απέκτησε σάρκα και οστά μέσα από δεκάδες πολιτιστικές και κοινωνικές ανταλλαγές.

Όπως η ίδια συγκινητικά αναφέρει, «η Αργυρούπολη ήταν ο πρώτος Δήμος που υποδέχθηκε η Επιτροπή Αδελφοποίησης του Castanet». Το έναυσμα, όμως, ήταν εντελώς προσωπικό: η γνωριμία της με Έλληνες φοιτητές στην Τουλούζη, η επιμέλεια της διατριβής ενός φοιτητή από την Αργυρούπολη και η πρόσκληση από την οικογένειά του άνοιξαν τον δρόμο για μια φιλία ζωής. «Από εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να δώσω υπόσταση σ’ αυτή τη φιλία», εξηγεί, και πράγματι, από το 1985 άρχισε να οραματίζεται την αδελφοποίηση, που έγινε πραγματικότητα το 1990.

Έκτοτε, δε σταμάτησε να καλλιεργεί αυτή τη σχέση με μεράκι και συνέπεια: ανταλλαγές χορωδιών, φεστιβάλ χορού, φιλοξενία νέων στις δύο χώρες, πολιτιστικά και κοινωνικά δίκτυα που διατηρήθηκαν ζωντανά επί δεκαετίες. «Δεν μπορώ να περάσω μπροστά από την Πλατεία της Αργυρούπολης στο Castanet χωρίς πραγματική συγκίνηση», λέει. «Εκεί πνέει το Ελληνικό Πνεύμα – σήμερα και για πάντα».

Η βιογραφία μιας Ελληνίστριας καρδιάς

Η ιστορία της Michele Alleman ξεκινά το 1954, όταν ως 12χρονη μαθήτρια του Λυκείου Raymond Naves στην Τουλούζη έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τα Αρχαία Ελληνικά. Αυτή η γλώσσα, «μια αληθινή ανακάλυψη», όπως τη χαρακτηρίζει, θα καθορίσει όχι μόνο τις σπουδές, αλλά και ολόκληρη την προσωπική και επαγγελματική της διαδρομή.

Αποφοιτώντας με Baccalauréat το 1959, συνεχίζει τις σπουδές της στις Κλασικές Σπουδές και αποκτά μεταπτυχιακό τίτλο με θέμα «Το όμορφο και το άσχημο στον Όμηρο και τις Ομηρικές Ραψωδίες». Το 1967 αποκτά την Πιστοποίηση Επαγγελματικής Επάρκειας για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (CAPES) και ξεκινά μια καριέρα-πρότυπο στη δημόσια εκπαίδευση.

Η μεγαλύτερη της νίκη, όπως λέει η ίδια, ήταν η ίδρυση και διατήρηση του τμήματος Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο του Castanet, το οποίο λειτουργεί αδιάκοπα μέχρι και σήμερα. Παρά τις δυσκολίες και τις αντιστάσεις, κατάφερε να εμπνεύσει δεκάδες μαθητές να αγαπήσουν τη γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό.

Στη δεκαετία του ’70 παρακολουθεί μαθήματα Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης, ενώ αργότερα εκπαιδεύεται στην Πληροφορική, δημιουργώντας διαδραστικά προγράμματα διδασκαλίας και εκπαιδεύοντας νέους καθηγητές ως Παιδαγωγική Σύμβουλος.

Το 1990, ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανταλλαγής καθηγητών την οδηγεί στην Ελλάδα – και πιο συγκεκριμένα στο Λαύριο. Εκεί, γνωρίζει από κοντά το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, εμπλουτίζει την εμπειρία της και έρχεται σε επαφή με τις διαδικασίες που θα οδηγήσουν στην αδελφοποίηση με την Αργυρούπολη.

Το 1994 ολοκληρώνει διατριβή στη Σχολή Κοινωνιολογίας με θέμα «Φροντιστήρια: Η παράλληλη διδασκαλία στην Ελλάδα – Σημεία σύγκρισης με το Γαλλικό Εκπαιδευτικό Σύστημα». Από το 1995 έως το 1998 διδάσκει Έκφραση στο ΤΕΙ Δημόσιας Διοίκησης, συνδέοντας την εκπαιδευτική πράξη με τον ελληνικό πολιτισμό.

Το 2002, με πλούσια δράση πίσω της, αποσύρεται από την εκπαίδευση, αφήνοντας όμως πίσω ένα ζωντανό έργο, μια γέφυρα φιλίας και γνώσης ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελλάδα.

Μια αναγνώριση με ουσία

Η απόφαση του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης να ανακηρύξει την Michele Alleman Επίτιμη Δημότισσα αποτελεί πράξη ουσιαστικής αναγνώρισης σε μια γυναίκα που τίμησε και συνεχίζει να τιμά την Ελλάδα όσο λίγοι ξένοι πολίτες. Μια πράξη με συμβολικό και ανθρώπινο βάρος, που έρχεται να επισφραγίσει έναν δεσμό 40 ετών – και συνεχίζεται.