Η ηλεκτροκίνηση στη ναυτιλία αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, καταγράφοντας ετήσια αύξηση 21% και ανοίγοντας έναν νέο δρόμο για πιο καθαρές, αποδοτικές και αθόρυβες θαλάσσιες μεταφορές.
Το μεγάλο στοίχημα για την Ελλάδα, σύμφωνα με τον Γιώργο Βάλλη, Πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Πληρωμάτων Ιδιωτικών & Επαγγελματικών Θαλαμηγών (ΠΕΠΙΕΘ) και Διδάκτορα Maritime Risk and Crisis Management, είναι να συνδέσει τον τεράστιο πλούτο της σε ανανεώσιμες πηγές, με τις θαλάσσιες μεταφορές της.
Σε συνέντευξή του στο Tornos News, ο κ. Βάλλης αναλύει πώς η ηλεκτροκίνηση αλλάζει τον χάρτη της ναυπηγικής και των ακτοπλοϊκών μεταφορών, ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ελληνική αγορά, αλλά και γιατί η χώρα μας μπορεί να αποκτήσει ηγετική θέση στη «πράσινη» ναυτιλία της Μεσογείου.
Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:
Ένας ρυθμός ανάπτυξης της τάξης του 21% δείχνει ότι η αγορά ηλεκτροκίνητων πλοίων βρίσκεται σε φάση εκρηκτικής ανόδου. Αυτό συνεπάγεται ότι η ναυπηγική βιομηχανία θα στραφεί σε νέες σχεδιαστικές λύσεις, με πλοία ειδικά προσαρμοσμένα σε ηλεκτρικά συστήματα και μπαταρίες μεγάλης χωρητικότητας. Στις μεταφορές μικρών αποστάσεων, ιδιαίτερα σε ακτοπλοϊκές γραμμές νησιωτικών περιοχών, η ηλεκτροκίνηση μπορεί να προσφέρει οικονομικότερη λειτουργία, λιγότερο θόρυβο και σχεδόν μηδενικούς ρύπους.
Ο εκσυγχρονισμός των λιμανιών με σύγχρονους φορτιστές είναι απολύτως απαραίτητος για να περάσουμε πραγματικά στην εποχή της ηλεκτροκίνησης. Η σύνδεση πλοίων στο δίκτυο σημαίνει ότι σταματούν να λειτουργούν γεννήτριες μέσα στο λιμάνι άρα παύουν να υφίστανται καυσαέρια, ρύποι, κατανάλωση καυσίμων, θόρυβος και ηχορύπανση. Αυτό έχει τεράστια σημασία για τις πόλεις που ζουν δίπλα στα λιμάνια, αλλά και για την εικόνα της χώρας ως προς τον τουρισμό και την ποιότητα ζωής. Με την εισαγωγή της ηλεκτροκίνησης παύουν να υπάρχουν ρύποι και αυτό έχει θετικό αντίκτυπο στο θαλάσσιο περιβάλλον μας.
Τα βασικά εμπόδια είναι το υψηλό αρχικό κόστος κατασκευής ηλεκτροκίνητων πλοίων, η έλλειψη δικτύου φόρτισης στα λιμάνια, καθώς και οι περιορισμοί αυτονομίας των μπαταριών. Σε θεσμικό επίπεδο λείπει ένα σταθερό και μακροπρόθεσμο πλαίσιο κινήτρων: επιδοτήσεις για νέες ναυπηγήσεις ή μετασκευές, φορολογικά οφέλη για επενδύσεις σε «πράσινα» πλοία, αλλά και ρυθμίσεις που να ενθαρρύνουν τις λιμενικές αρχές να επενδύσουν σε ηλεκτρικές υποδομές.
Το 2040 ως στόχος δείχνει φιλοδοξία και στρατηγική πρόθεση, όμως με τα σημερινά δεδομένα είναι δύσκολο να θεωρηθεί απόλυτα ρεαλιστικό. Η τεχνολογία εξελίσσεται, αλλά χρειάζεται σημαντική πρόοδος σε παράγοντες όπως η ενεργειακή πυκνότητα και η διάρκεια ζωής κυρίως των μπαταριών. Παράλληλα, απαιτούνται τεράστιες επενδύσεις σε λιμάνια και δίκτυα ηλεκτροδότησης. Είναι πιθανότερο να δούμε σταδιακή μετάβαση, πρώτα με υβριδικά σχήματα και τμηματική εφαρμογή ανά κατηγορία πλοίων. Θεωρώ ότι μέχρι το 2040 θα έχει γίνει μια ανάλογη προσαρμογή στα εκάστοτε δεδομένα.
Το μεγάλο στοίχημα για την Ελλάδα είναι να συνδέσει τον τεράστιο πλούτο της σε ανανεώσιμες πηγές με τις θαλάσσιες μεταφορές της. Αν καταφέρουμε να τροφοδοτήσουμε την ηλεκτροκίνηση με καθαρή ενέργεια, η χώρα μπορεί να γίνει πρότυπο πράσινης ναυτιλίας στη Μεσόγειο και να αναβαθμίσει τη διεθνή της εικόνα. Είναι μια ευκαιρία όχι μόνο για μείωση εκπομπών, αλλά και για νέο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στον τουρισμό, την ακτοπλοΐα και τη ναυπηγική βιομηχανία.