Γράφει ο κ.Ευθύμιος Μουντράκης (*)
Το παλέψαμε πάντως!
Έτσι έπρεπε, έτσι έχουμε μάθει, έτσι είμαστε εμείς βρε αδερφέ, πολεμιστές!
Οι μάχες βέβαια δεν κερδίζονται πάντα, ούτε όλες, χωρίς να σημαίνει ότι δεν πρέπει να δίνονται η να μετανιώνουμε που δόθηκαν, το αντίθετο θα έλεγα!
Η σεζόν μοιάζει να τελειώνει και τελειώνει άδοξα, αυτή η λέξη μου έρχεται πρώτη στο μυαλό, συνοδευόμενη από ένα μεγάλο παράπονο και μία σιωπηρή απογοήτευση.
Μετά από έναν πολύ δύσκολο χειμώνα που όλοι νιώσαμε πρωτόγνωρα αβέβαιοι, φοβισμένοι, αδύναμοι, ανοχύρωτοι, απροετοίμαστοι…από τον Ιούνιο μπήκαμε στην διαδικασία της «ανάνηψης» με μοναδικό ίσως φάρμακο την ελπίδα. Ούτε θεραπεία υπήρχε, ούτε εγγυήσεις, ούτε αντίδοτα, ούτε «εμβόλια».
Αποφασιστικά και επιμελώς, ετοιμάσαμε τις επιχειρήσεις μας, μικρές και μεγάλες, προσλάβαμε το προσωπικό μας, εκπαιδευτήκαμε όλοι μαζί σαν να εργαζόμαστε για πρώτη φορά, φορέσαμε το καλύτερο χαμόγελό μας κάτω από τις μάσκες, αποστειρώσαμε τα πάντα και τους πάντες και ήμασταν πανέτοιμοι να υποδεχτούμε τους επισκέπτες μας. Αυτούς τους τολμηρούς νέους Ροβινσώνες, καθώς πρώτοι αυτοί θα ταξίδευαν στα νέα, σχεδόν αχαρτογράφητα νερά, αυτά του COVID-19!
Ανοίξαμε για 2-3 μήνες, λειτουργώντας σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Νέα λειτουργικά πρωτόκολλα και διαδικασίες, πολύ χαμηλές πληρότητες, μεγάλες προσφορές, αυξημένα έξοδα και μειωμένα έσοδα, με την ελπίδα όμως πάντα ζωντανή ότι κάτι θα γίνει την επόμενη η την μεθεπόμενη… η κάποια στιγμή τέλος πάντων, και η παρτίδα τελικά θα σωθεί. Μάλλον όλοι περιμέναμε, από κάπου και κάποιον, για ένα θαύμα, χωρίς να ξέρουμε, ούτε πως, ούτε πότε η από ποιόν θα γίνει. Απλά όλοι ελπίζαμε και προσευχόμασταν, περιμένοντας γι αυτό το θαύμα αναζητώντας το προς κάθε κατεύθυνση…
Τώρα, μάλλον απότομα, απροσδόκητα κλείνουμε. Το θαύμα δεν έγινε ποτέ!
Φταίει ο Κορωνοϊός; Η έλλειψη κοινωνικής και προσωπικής ευθύνης ορισμένων? Ο οικονομικο-τουριστικός ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών της νοτίου Ευρώπης; Το μοίρασμα της δουλειάς ανάμεσα στις αεροπορικές εταιρίες και ανάμεσα στους τουρ-οπερέιτορ; Οι οικονομικές ενισχύσεις και φοροαπαλλαγές που περίμεναν, κυρίως οι μεγάλες ως πολύ μεγάλες εταιρίες σε όλη την Ευρώπη; Η «σταθερότητα» και καλές γειτονίες της ανατολικής Μεσογείου; Η έλλειψη στρατηγικής και η έλλειψη πλάνου διαχείρισης κρίσεων; Η καυτή πατάτα της όποιας ευθύνης, και στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στην «ενωμένη» Ευρώπη, η οποία άλλαζε διαρκώς, και εξακολουθεί να αλλάζει, χέρια, αλλάζοντας το ζύγι; Αποτέλεσμα, η ζυγαριά να βαροζυγίζει πότε προς την υγειονομική (αρχικά) και πότε προς την οικονομική (στην συνέχεια) κρίση και τους εξ αυτών κινδύνους!
Προσωπικά, έμεινα με την εντύπωση ότι ο καθένας και όλοι, περίμεναν ο ένας από τον άλλο κάτι να κάνει. Κάποιον άλλο να μπει μπροστά και να αναλάβει την όποια πρωτοβουλία, πακέτο με την ευθύνη. Κάποιον άλλο να ρισκάρει και πιθανόν να θυσιαστεί, να φάει το κεφάλι του, αρκεί να μην είναι το δικό του. Αυτή η καθυστέρηση και η αναποφασιστικότητα τελικά προξένησε τρομερές καθυστερήσεις με αποτέλεσμα οι κίνδυνοι να αυξάνονται διαρκώς και να δημιουργούνται νέα δεδομένα και συχνά τετελεσμένα γεγονότα , που εκ νέου επιζητούσαν μία νέα διαχείριση, που και πάλι δεν γινόταν και έτσι διαρκώς κινούμασταν σε έναν φαύλο κύκλο.
Φτάσαμε στο σημείο οι εξελίξεις να έπονται των προβλέψεων!
Τέλος εποχής λοιπόν! Ο καθένας θα κάνει τον απολογισμό του, με αρνητικό η θετικό πρόσημο, κατηγορώντας τους πάντες, εκτός ίσως τον εαυτό του, και την κακή του τύχη!
Παίζαμε όλοι σε μία ρουλέτα που είχαμε ποντάρει τις περιουσίες μας και τις ζωές μας, κοιτάζοντας ναρκωμένοι που θα πέσει η μπίλια.
Κάποιοι, λίγοι, θα καταλάβουν ότι για άλλη μία φορά, όπως στρώσαμε, κοιμηθήκαμε!
Μόνο που εμείς τελικά, μάλλον και σε άστρωτο κρεβάτι «κοιμόμαστε» και χωρίς "καλύμματα".