Σε μια εποχή έντονων ανταγωνιστικών πιέσεων στον τουρισμό της Ελλάδας, η χρήση του δημοφιλούς όρου του «υπερτουρισμού» αποτελεί σημαντικό στρατηγικό λάθος. Πολύ περισσότερο που οι αναφορές περιλαμβάνουν δύο προορισμούς, όπως η Ρόδος και η Σαντορίνη, όπου, ενώ σημειώνεται σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και σε συγκεκριμένα σημεία υπερφόρτωση, δεν αποτελεί δικαιολογία για να ισχυριστεί κανείς ότι τα δύο αυτά νησιά είναι πλέον κορεσμένα.
Σίγουρα χρειάζεται διαχείριση της εισερχόμενης κίνησης και σίγουρα αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την ανάδειξη και άλλων σημείων των συγκεκριμένων νησιών που αξίζει να ανακαλύψει ο επισκέπτης. Άλλο είναι όμως αυτό και άλλο είναι να δίνουμε το λανθασμένο μήνυμα της υπερπληθώρας, που στην ουσία παρακινεί όσους επιθυμούν να επισκεφθούν αυτούς τους προορισμούς να μην το τολμήσουν.
Είναι σημαντικό για τον Τουρισμό στη χώρα μας να διαφυλάξουμε την υπεραξία κάθε επισκέψιμου τόπου. Και είναι χρέος μας να την ενισχύσουμε προς όφελος της επιχειρηματικότητας και των κατοίκων του. Αν τη μειώσουμε, είναι σαν να συμβάλουμε, άθελά μας, σε όσους καραδοκούν να κάνουν την αδυναμία ευκαιρία για εξαγορές και επενδύσεις. Θέλουμε τις επενδύσεις, αλλά τις θέλουμε στην πραγματική αξία κτήσης τους.
Τελικά, ας δούμε την πραγματική έννοια ενός χρέους που αλλάζει νόημα μόνο από ένα άρθρο: Οφείλουμε να πουλάμε Ελλάδα. Όχι να πουλάμε ΤΗΝ Ελλάδα.