Πριν από μερικές εβδομάδες από τούτη εδώ την στήλη τονίζαμε ότι ουδείς νοήμων Έλλην πολίτης δύναται να αμφισβητήσει πλέον την τεράστια και καθοριστική συμβολή του τουρισμού στην στήριξη της καθημαγμένης εθνικής οικονομίας.
Προσθέταμε δε ότι είναι σημαντικό πως, επιτέλους, οι πολιτικοί μας συμφωνούν ότι χρειάζεται συνεχή στήριξη με έργα και κονδύλια, κι όχι μόνο με λόγια, καθώς αποτελεί τον κατ' εξοχήν αιμοδότη κλάδο της εθνικής οικονομίας.
Ωστόσο, η φετινή σαιζόν κατέδειξε περίτρανα την τραγική γύμνια της ούτως αποκαλούμενης «βαριάς βιομηχανίας» της Ελλάδας, ιδιαίτερα σε ζητήματα υποδομών και κρατικής πρόνοιας και μέριμνας.
Το πιο τραγικό παράδειγμα ήταν αναμφίβολα οι φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική, όπου ένα θανατηφόρο κοκτέηλ από κρατική αβελτηρία, έλλειψη πρόνοιας και συντονισμού, ένδεια πυροσβεστικών μέσων και διασωστικών μηχανισμών και πολεοδομική αυθαιρεσία προκάλεσε εκατόμβη θυμάτων και ορυμαγδό αρνητικής δημοσιότητας για την χώρα μας.
Ο πιο πρόσφατος τραυματισμός μίας τουρίστριας μετά από κατολίσθηση βράχων που σημειώθηκε στη διασημότερη ίσως παραλία της Ελλάδας, το Ναυάγιο Ζακύνθου, υπενθύμισε με τραγικό τρόπο την επικινδυνότητα τουλάχιστον άλλων 7 παραλίων στα Επτάνησα, όπου κατά καιρούς γίνονται κατολισθήσεις και φυσικά διέσυρε κι υποβάθμισε επίσης το τουριστικό προιόν της χώρας. Έπρεπε άραγε να φθάσουμε έως εδώ, παρότι οι ειδικοί και οι τοπικοί επιχειρηματίες έκρουαν εδώ και χρόνια τον κώδωνα του κινδύνου; Τι θα συνέβαινε εάν είχαμε θρηνήσει θύματα κι εδώ όπως στο Μάτι;
Οι συχνές και πολύωρες διακοπές ρεύματος έπληξαν κι εξέθεσαν ανεπανόρθωτα την εικόνα της χώρας, ακόμη και σε κοσμοπολίτικα, εμβληματικά νησιά όπως η Ύδρα.
Η στυγνή δολοφονία ενός νεαρού σε ένα από τα πιο προβεβλημένα και δημοφιλή αξιοθέατα της Αθήνας, τον λόφο του Φιλοπάππου, έστρεψε τα φώτα της δημοσιότητας στο καθεστώς έλλειψης αστυνόμευσης και ανεξέλεγκτης βίας και παρανομίας που μαστίζει ακόμη και τις πιο πολυσύχναστες τουριστικές περιοχές μας.
Αν προσθέσει, δε, κανείς σε όλα αυτά τις προκλητικές απεργίες μεσούσης της τουριστικής σαιζόν, την αναζωπύρωση του μεταναστευτικού, την πολύπλευρη ρύπανση ακόμη και περιοχών ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, όπως οι παραλίες με Γαλάζιες Σημαίες, την υπεραλίευση, τον υπερτουρισμό και άλλα πολλά, γίνεται αντιληπτό ότι βλέπουμε τον τουρισμό μόνο σαν μια «χρυσή αγελάδα», την οποία αρεσκόμαστε να «αρμέγουμε» αλλά αρνούμαστε να εκτρέφουμε σωστά και να προστατεύουμε.
Συχνά-πυκνά λέγεται ότι η Ελλάδα μπορεί να αναδειχθεί σε Φλόριντα της Ευρώπης, καθώς συνδυάζει απαράμιλλη φυσική ομορφιά, μακραίωνη ιστορία και πλεονεκτική γεωγραφική τοποθεσία.
Τι γίνεται όμως με τις παραμέτρους των υποδομών και της ποιότητας υπηρεσιών;
Πριν αναδειχθεί το Μαιάμι σε έναν περίοπτο διεθνή τουριστικό προορισμό, προηγήθηκε ο εμπλουτισμός του με ένα πυκνότατο πλέγμα υποδομών, το οποίο συνεχίζει έκτοτε να ενισχύεται και να αναβαθμίζεται αδιαλείπτως.
Θέρετρα πολυτελείας με υποδομές... παραγκουπόλεων δε νοούνται.
Ας διδαχθούμε λοιπόν και σ’ αυτόν τον τομέα από τα λάθη και τις παραλείψεις μας και ας ακολουθήσουμε τις άριστες πρακτικές των ανταγωνιστών μας, αν θέλουμε να παραμείνει ο τουρισμός «ο μήνας που θρέφει τους έντεκα»...