Φέτος τον Αύγουστο βρέθηκα στη Λέρο, ένα νησί που δεν περιλαμβάνεται στους top selling προορισμούς, διαθέτει ωστόσο πολύ αξιόλογες τουριστικές υποδομές και ακόμα πιο αξιόλογες προοπτικές ανάπτυξης, τόσο λόγω της φυσικής ομορφιάς του όσο και λόγω των πολυποίκιλων δραστηριοτήτων που μπορεί να προσφέρει στους επισκέπτες του.
Έμεινα πραγματικά εντυπωσιασμένη από τις δυνατότητες τουριστικής ανάπτυξης που μπορεί να έχει το μικρό αυτό νησί των Δωδεκανήσων, με το πολύ καλό οδικό δίκτυο, το πλήρως λειτουργικό αεροδρόμιο, την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τις καθαρές θάλασσες, το καλό φαγητό, τα αξιοθέατα, τις μαρίνες που ευνοούν την ανάπτυξη του yachting, τα ατελείωτα ναυάγια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που αποτελούν ιδανική ευκαιρία για καταδύσεις, τα αμέτρητα μονοπάτια –αν και μη χαρτογραφημένα- που μπορούν να προσελκύσουν hiking tours.
Η Λέρος λοιπόν αποτελεί ένα νησί που μπορεί να διεκδικήσει επάξια μια θέση στη λίστα των νέων Ελληνικών προορισμών, στο πλαίσιο της προσπάθειας που κάνει το υπουργείο Τουρισμού για αντιμετώπιση του φαινομένου του υπερτουρισμού στους δημοφιλείς προορισμούς και την περαιτέρω αύξηση της εισερχόμενης κίνησης.
Όμως ένα σημείο στο οποίο ακόμα υστερεί είναι το επίπεδο εξυπηρέτησης. Εκτός από φωτεινά παραδείγματα –πραγματικά πολύ φωτεινά!- η πλειοψηφία των επαγγελματιών δεν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι να διαχειριστούν την αυξημένη κίνηση του Αυγούστου με αποτέλεσμα να υπάρχουν συχνά σημαντικές καθυστερήσεις, ακόμα και λάθη.
Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη Λέρο, ούτε μόνο σε νησιά που δεν είναι δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί. Έχω συναντήσει προβλήματα και στην Κεφαλονιά, και στην Κρήτη, και στη Σίφνο, και στην Κύθνο, και στη Σκιάθο, ακόμα και στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη! Στο θέμα του επιπέδου εξυπηρέτησης έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν πολλά ακόμα σημεία της χώρας, μιας χώρας που επενδύει συστηματικά στον τομέα του τουρισμού.
Μπορεί η έμφυτη τάση για φιλοξενία που έχει ο Έλληνας να εντυπωσιάζει τους ξένους επισκέπτες μας, ωστόσο το κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό αλλά και η επαρκής στελέχωση μιας τουριστικής επιχείρησης –έστω για τους μήνες της υψηλής ζήτησης- είναι κάτι στο οποίο πρέπει να επενδύσει ο επιχειρηματικός κόσμος. Από εκεί θα ξεκινήσει η αναβάθμιση του τουριστικού προϊόντος, η οποία στη συνέχεια θα είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει και την –αναγκαία σε πολλές περιπτώσεις- αναβάθμιση των υποδομών. Γιατί, τι να την κάνει ο τουρίστας την σούπερ πολυτελή πισίνα στο ξενοδοχείο του, αν περιμένει μισή ώρα τον σερβιτόρο να του φέρει την παραγγελία του; Και συνήθως ο πεάτης δεν περιμένει επειδή ο σερβιτόρος είναι ανίκανος ή επειδή χαζεύει αλλά επειδή έχει να διαχειριστεί περισσότερους πελάτες από όσους προλαβαίνει, και αυτός και όλη η αλυσίδα εξυπηρέτησης, δηλαδή η επιχείρηση είναι υποστελεχωμένη.
Το αποτέλεσμα είναι οι εργαζόμενοι να εξαντλούνται πριν ακόμα τελειώσει η τουριστική περίοδος και αναγκαστικά να προσφέρουν μειωμένης ποιότητας υπηρεσίες, παρά το φιλότιμο και την καλή τους διάθεση να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους, με τον καλύτερο τρόπο, όπως αυτοί τον αντιλαμβάνονται μέσω της εμπειρίας τους.
Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επικεντρώσει η πολιτική ηγεσία αλλά και οι φορείς του τουρισμού: στην επαρκή εκπαίδευση όχι μόνο των υψηλόβαθμων στελεχών αλλά και των εργαζόμενων που έρχονται σε καθημερινή επαφή με τους πελάτες, σερβιτόροι, barmen, υπάλληλοι υποδοχής αλλά και σε όλους αυτούς που δεν φαίνονται και αποτελούν μέρος της αλυσίδας, μάγειροι, καθαριστές, τεχνικοί υπάλληλοι και πολλοί άλλοι.
Και ίσως το υπουργείο και οι τουριστικοί φορείς να πρέπει να σκεφτούν τρόπους προκειμένου να αξιοποιήσουν ένα μέρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων προς την κατεύθυνση της εκπαίδευσης του προσωπικού σε όλους αυτούς τους «μικρούς» προορισμούς της χώρας, που όμως έχουν τη δυνατότητα να γίνουν «μεγάλοι», όπως η Λέρος.