Η εικόνα του οδικού δικτύου, της σήμανσης, της αστυνόμευσης αλλά και της διευκόλυνσης της κυκλοφορίας στα περισσότερα νησιά και δη στις Κυκλάδες είναι τραγική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ταλαιπωρία όσων τα επισκέπτονται αλλά και πολλούς κινδύνους οι οποίοι οδηγούν σε ατυχήματα ή δυστυχήματα.
Τον Ιούλιο για επαγγελματικούς αλλά και προσωπικούς λόγους επισκέφτηκα την Πάρο, τη Νάξο, το Άνω Κουφονήσι και τη Μύκονο. Έμεινα άφωνος από τις κυκλοφοριακές συνθήκες που επικρατούν και παραπέμπουν σε άλλη διάσταση.
Ας ξεκινήσουμε από την Πάρο: Κακοσυντηρημένοι δρόμοι, εξαιρετικά στενοί, ελλιπή σήμανση/πληροφόρηση, σημεία παγίδες και άλλα πολλά. Η κατάσταση στην Παροικιά όπου βρίσκεται το λιμάνι είναι εκρηκτική. Δεν μπορείς να σταθμεύσεις φτάνοντας, δυσκολεύεσαι ιδιαίτερα να ελιχθείς ανάμεσα στα δεκάδες μηχανάκια, ATV και άλλα οχήματα, ο καθένας διπλοπαρκάρει όπου τον βολεύει και δεν υπάρχει ούτε ίχνος αστυνομικού να επιβάλει την τάξη, κοντολογίς "όποιος ζήσει". Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στη Νάουσα όπου δεν υπάρχει επαρκής χώρος στάθμευσης με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ατελείωτες ουρές και πολύς εκνευρισμός για τα απλά και αυτονόητα. Κατανοώ πως η Πάρος δέχεται δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες κάθε βδομάδα όπως επίσης ότι ανάμεσά τους βρίσκονται άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο με διαφορετικές νοοτροπίες, γνώσεις, ικανότητες. Όμως το να τους νοικιάζεις ATV (σ.σ: γουρούνες) και να τους αφήνεις στο έλεος του Θεού δεν είναι ότι πιο ευγενικό/σώφρων/επαγγελματικό μπορείς να κάνεις από τη στιγμή που ζήσεις απ' αυτό.
Νάξος: Πανέμορφο νησί, θα επιστρέψω ξανά οπωσδήποτε εκεί, ελπίζω να γίνει κάτι για το οδικό δίκτυο, τη σήμανση, την αστυνόμευση, τα ΑΤV. Καταρχάς αδιανόητο μεν, πραγματικότητα δε, η Νάξος δεν έχει περιφερειακό δρόμο που να κάνει το κύκλο του νησιού. Για να πας από τη Δυτική στην Ανατολική πλευρά και τούμπαλιν πρέπει να πάρεις τα βουνά. Επίσης δεν υπάρχουν σε όλα τα σημεία πινακίδες που να σε κατευθύνουν. Στη Χώρα, στο λιμάνι όταν έρχεται μεγάλο πλοίο επικρατεί το αδιαχώρητο, καθώς ο παραλιακός δρόμος της πόλης περνάει από την έξοδο του λιμανιού! Αυτός το κομμάτι πεζοδρομείται το βράδυ με αποτέλεσμα τα αυτοκίνητα να κάνουν ατελείωτους κύκλους ψάχνοντας εις μάτην για πάρκινγκ. Ο Δήμος έχει μεριμνήσει για τουλάχιστον 4 χώρους στάθμευσης που όμως δεν επαρκούν σε καμία περίπτωση καθώς το νησί επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι. Η παραλία του Αγ. Προκοπίου, που συνεχίζει στην Αγ. Άννα και στην Πλάκα είναι ένα πανέμορφο σημείο. Στην αρχή μου φάνηκε κακόγουστο αστείο όταν είδα το λεωφορείο της γραμμής να περνάει από το στενό παραλιακό δρόμο. Δεν ήταν όμως όνειρο αλλά πραγματικός εφιάλτης. Στη Νάξο έχουν τεράστιο θέμα με την ιδιοκτησία. Το καταλαβαίνεις βλέποντας συρματοπλέγματα στο βουνό στα κατσάβραχα, αλλά και στην παραλία. Στον Πάνερμο κατεβαίνει το σύρμα μέχρι το κύμα! Τούτου δοθέντος κανείς δεν παραχωρεί μια σπιθαμή γης για διαπλάτυνση δρόμου. Αποτελεί αιτία πολέμου αν κάποιος προσπαθήσει να φτιάξει σωστό οδικό δίκτυο. Ως αποτέλεσμα στον Αγ. Προκόπιο εξελίσσονται καθημερινά τραγελαφικές σκηνές κάθε ώρα που περνάει το λεωφορείο. Κάποιος που έχει διπλοπαρκάρει, μια τουρίστρια με ATV που δεν μπορεί να μανουβράρει, κάποιος που αποβιβάζει τουρίστες, ή ξεφορτώνει εμπορεύματα αρκεί για να κλείσει ο δρόμος να δημιουργηθούν ουρές χιλιομέτρων και ακολουθεί πολύωρη αναμονή που προκαλεί νεύρα, τα οποία αποτελούν κακό σύμβουλο για την οδική ασφάλεια και συμπεριφορά. Μένεις άναυδος όταν διαπιστώνεις πως ο παραλιακός δρόμος διακόπτεται από τον Αγ. Προκόπιο προς την γειτονική Αγ. Άννα και κάνει ένα στενό "Π" πίσω από το παραλιακό μέτωπο και την ιδιοκτησία του κυρίου Τάδε. Εκεί γίνεται καθημερινά το "έλα να δεις" καθώς δε χωράνε δυο αυτοκίνητα τόσο στενό είναι το πέρασμα. Σα βγεις στο πηγαιμό για το βουνό και την Απείρανθο μόνο ένα καλό Navigation σε σώζει καθώς πινακίδες δεν υπάρχουν. Ούτε λόγος για τη Μουτσούνα που είναι στην ανατολική πλευρά - αγαπημένος τόπος διακοπών του πρωθυπουργού - όπου για να φτάσεις είναι θέμα τύχης και διαίσθησης. Παίζει να χαθείς για πάντα στα βουνά και στους χωματόδρομους.
Δε θα επεκταθώ εδώ για τη Μύκονο, αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο που ξεφεύγει από το παρόν κείμενο. Θα σας πω όμως ένα σύντομο ανέκδοτο: "Διέλευση από τη Χώρα όταν αποβιβάζει πλοίο". Το ανέκδοτο αυτό έχει διάρκεια από μια έως δυο ώρες.
Για το τέλος άφησα το Άνω Κουφονήσι έναν τόπο μαγικό που σας συστήνω ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε. Βγαίνεις στο λιμάνι και δεν υπάρχει κάτι μπροστά σου για να μεταφερθείς παρακάτω. Το νησί έχει ακόμη χωματόδρομους και δεν υπάρχουν κάθετες συνδέσεις. Για να πας από το ένα σημείο στο άλλο πρέπει να επιστρέψεις στη Χώρα. Ως φανατικός ποδηλάτης νοίκιασα ποδήλατο. Ωραία φάση, έφτασα στο Φανό και αποφάσισα να πάω μέχρι το Πορί. Καθώς δεν υπάρχουν πουθενά πινακίδες, ούτε σήμανση άνοιξα το Google Maps και προσπάθησα να βρω δρόμο. Ακολούθησα ένα χωματόδρομο βατό, που έβγαζε στο Πορί. Έπεσα πάνω σε μαντρότοιχο. Αναγκάστηκα να πάρω το ποδήλατο στον ώμο να διασχίσω το μαντρί (σ.σ.: ευτυχώς τα σκυλιά ήταν δεμένα) για να συνεχίσω την πορεία μου. Ο συμπαθής κατά τα άλλα, κτηνοτρόφος μου είπε: "Α γι' αυτό το δρόμο λες, το έκλεισα εκεί για να μη φεύγουν τα πρόβατα προς τα κάτω και τα κυνηγάω". Φυσικά έτσι τουρισμός δεν γίνεται!
Ένα άλλο τεράστιο θέμα είναι πόσες ελπίδες επιβίωσης έχεις αν σου συμβεί ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα και τραυματιστείς στο Άνω Κουφονήσι. Όπως και στην Πάρο! Μέχρι να μεταφερθείς στην Αθήνα πέταξε το πουλάκι και στο κάτω κάτω της γραφής πόσες αεροδιακομιδές να γίνουν;
Προσωπική μας άποψη είναι ότι μια ακραία έκφανση της Τύχης αποτρέπει την πρόκληση σοβαρών ατυχημάτων και δυστυχημάτων καθημερινά στην Πάρο, στη Νάξο, στην Μύκονο. Η Τροχαία λάμπει δια της απουσίας της (σ.σ: ξέρω δεν έχουν κόσμο) βέβαια για κλήσεις το βράδυ στη Χώρα προλαβαίνουν και οι τουρίστες έχουν αφεθεί στο έλεος του Θεού. Ως πότε αυτό θα αρκεί;