Δέκα χρόνια «κομμάτια», φαγούρας και σιβηρικού χειμώνα πέρασαν οι ελληνο-ρωσικές σχέσεις από την τελευταία επίσκεψη του Βλαδίμηρου Πούτιν στην Ελλάδα. Ύστερα από εκείνο το ιστορικό «Η Ελλάδα είναι στρατηγικός εταίρος της Ρωσίας», στη Χαλκιδική το 2006, άλλαξαν πολλά και άλλαξαν άρδην. Κάποιες στιγμές δε, η κατάσταση οδηγήθηκε σε σοβαρές κρίσεις, χώρια τον «χορό» συνωμοσιολογίας που τροφοδοτήθηκε και από διαρροές τηλεγραφημάτων και διαφόρων φαινομενικά άσχετων εξελίξεων.
Η σημερινή επίσκεψη του Ρώσου προέδρου, είναι ο τελευταίος κρίκος σε μία αλυσίδα εξελίξεων, γεωστρατηγικών, πολιτικών και οικονομικών, που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια και που αναμφίβολα, υποβοηθήθηκε σημαντικά από την κρίση στις σχέσεις Ρωσίας και Τουρκίας αλλά και λόγω των στρατηγικών σχεδίων της για τη Συρία.
Θα διαβάζουμε και θα γράφουμε για αυτήν την επίσκεψη για πολύ καιρό ακόμα, επιχειρώντας να αποκωδικοποιήσουμε τη βαθύτερη σημασία της αλλά και τις εξελίξεις που πιθανότατα θα δρομολογήσει, σε πολλά επίπεδα. Ιδίως στις σχέσεις μας με την Ε.Ε. και με τις ΗΠΑ, όπου όλοι γνωρίζουμε τη θέση και τις περιορισμένες στρατηγικές και διπλωματικές δυνατότητες της Ελλάδας. Τόσες δεκαετίες εξάρτησης και άκρατης επιρροής στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, έχουν παγιώσει ζυμώσεις και νοοτροπίες που δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν ή να περιοριστούν, από τη μία μέρα στην άλλη.
Περιθώρια ελιγμών υπάρχουν, αν έχει αποφασιστεί σοβαρά να επιχειρήσουμε να ακροβατήσουμε μεταξύ των ισορροπιών που διαμορφώνονται και να αξιοποιήσουμε στο μεγίστο δυνατό βαθμό, τα πλεονεκτήματα αυτής της νέας ιστορικής καμπής στις σχέσεις μας με τη Ρωσία.
Ειδικά για τον τομέα Τουρισμού, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα. Η Ρωσική αγορά, παρά τις δυσκολίες που τη χαρακτηρίζουν, είναι ίσως πιο ώριμη και έτοιμη παρά ποτέ για τον ελληνικό τουρισμό. Αρκεί να μην αφήσουμε ούτε μία ευκαιρία, ιδέα ή πρόταση να πάει χαμένη και να βγάλουμε επιτέλους από το «κάδρο» το διαδικαστικό και τεχνοκρατικό πρόβλημα με τις θεωρήσεις.
Είναι απαράδεκτο να αναλώνουμε τόσο χρόνο, χρήμα και ανθρώπινους πόρους και να αφήνουμε να «δηλητηριάζεται» ηλιθιωδώς το κλίμα στη ρωσική αγορά, για μία διαδικαστική αγκύλωση, διότι, τελικά, περί αυτού πρόκειται.
Το αυτό ισχύει και για τον τομέα των επενδύσεων, αν και η διαδικασία προσέλκυσης ρωσικών κεφαλαίων, είναι ένα πολύ πιο σύνθετο θέμα, στο οποίο εμπλέκονται και άλλες διαδικασίες που δεν γίνεται να παρακαμφθούν εύκολα. Βεβαίως, όταν υπάρχει πολιτική βούληση που διατρέχει ολόκληρο το κυβερνητικό σχήμα και όλες τις βαθμίδες του κράτους, πολλά μπορεί να γίνουν, εκεί που τώρα εμφανίζονται «αδιέξοδα».
Η εμπειρία δείχνει ότι όταν συζητάς με τους Ρώσους, είναι προτιμότερο να είσαι συγκρατημένος και επιφυλακτικός, αν δεν μπορείς να είσαι απολύτως, μα απολύτως, βέβαιος για αυτά που προτείνεις και για όσα δεσμεύεσαι. Και πάνω από όλα, ειλικρινής!
Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, από το να ελπίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας και η πολιτική παρέα του, αυτήν τη φορά θα μας εκπλήξουν θετικά. Αν «στραβώσει» και αυτό το βαρυσήμαντο άνοιγμα, τα πράγματα θα είναι πολύ δυσάρεστα και θα επιστρέψουμε σε εποχές που μάλλον δεν θέλουμε να θυμόμαστε (αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε...).
Οψόμεθα.