Για την κυβέρνηση η ζημιά που θα υπάρξει στον τουρισμό από τους νέους φόρους που η ίδια έβαλε, είναι σαφές ότι όλα θα κριθούν από την έκβαση του στοιχήματος που έβαλαν πρόσφατα ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ Α. Ανδρεάδης.
Για το ΔΝΤ όμως τέρμα τα στοιχήματα.
Η έκθεση του για την βιωσιμότητα του χρέους αποτελεί καταπέλτη για το πολιτικό σύστημα εν συνόλω, αλλά και ειδικά για την διακυβέρνηση της χώρας το τελευταίο 17μηνο.
«Μόλις πέντε από τις 16 αξιολογήσεις οι οποίες είχαν προγραμματιστεί ολοκληρώθηκαν τελικά» αναφέρει στην εκθεσή του το ταμείο.
Τα πρόσφατα προβλήματα, προσθέτει, συσσωρεύτηκαν από τα μέσα του 2014, μετά την αλλαγή της κυβέρνησης στις αρχές του 2015. Το ΔΝΤ αναθεώρησε τις προβλέψεις για την Ανάλυση Βιωσιμότητας Χρέους – τον Ιούνιο του 2015- υποστηρίζοντας ότι οι συμφωνημένοι στόχοι για το 2020-22 θα «χάνονταν» κατά περισσότερο από 30 μονάδες του ΑΕΠ.
Μιλάμε για μια ζημιά στην οικονομία μέσα σε 6 μόνο μήνες και μόνο στο χρέος, το καλοκαίρι του 2015, της τάξεως των 54 δις. ευρώ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «ο κόμπος φαίνεται να έφτασε στο χτένι».
Το ΔΝΤ προσθέτει, «σε όλους τους κρίσιμους τομείς – δημοσιονομικό, σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εργασιακό, αγορά προϊόντων και υπηρεσιών- οι τρέχουσες πολιτικές της κυβέρνησης είναι πολύ μακριά από αυτά που απαιτούνται για να επιτευχθούν οι φιλόδοξοι στόχοι για ανάπτυξη και πρωτογενή πλεονάσματα».
Το ταμείο λέει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό για όσους πληρώσουν τα νέα μέτρα: «ότι η προσαρμογή τα προηγούμενα χρόνια βασίστηκε κυρίως στη διεύρυνση ήδη υψηλών φορολογικών συντελεστών οι οποίοι επιβάλλονται σε μια ρηχή φορολογική βάση και σε περικοπές δαπανών οι οποίες δεν συνοδεύτηκαν από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
Το ΔΝΤ παρατηρεί ότι το ίδιο γίνεται και τώρα. Επιβάλλονται νέοι φόροι για να πέσουν στο «τρύπιο πιθάρι» της οικονομίας, χωρίς να «ανοίγει» την ίδια στιγμή η οικονομία, χωρίς να προχωρά η πάταξη της φοροδιαφυγής, καθώς το ποσοστό της φορολογικής συμμόρφωσης μειώνεται αντί να αυξάνει στην Ελλάδα.
Στην ανάλυση του ΔΝΤ δεν αναφέρεται ένα επιχείρημα που επικαλλούνται πολλοί οικονομολόγοι και έχει να κάνει με το όριο των φόρων που μπορούν να επιβληθούν σε μια οικονομία ή έναν κλάδο ώστε να εισπράχθεί το μέγιστο ποσό. Πρόκειται για την πρακτική εφαρμογή της καμπύλης του Laffer που πρωτοέγινε γνωστή διεθνώς τις δεκαετίες του 1970 και του 1980.
Η καμπύλη στηρίζεται σε μια απλή λογική διαπίστωση: Όταν ο φορολογικός συντελεστής είναι μηδέν, το κράτος δεν εισπράττει καθόλου έσοδα.
Το ίδιο ισχύει αν ο φορολογικός συντελεστής είναι ίσος με 100%, για τον απλούστατο λόγο ότι ο φορολογούμενος δεν έχει κανένα κίνητρο να δουλέψει από τη στιγμή που το κράτος θα του πάρει όλα τα λεφτά.
Σύμφωνα με τον κ. Laffer, υπάρχει ενδιάμεσα ένας ιδανικός φορολογικός συντελεστής, π.χ. για κεφάλαιο ή εισόδημα, που μεγιστοποιεί τα έσοδα του κράτους.
Αν ο ισχύων συντελεστής, π.χ. εισοδήματος, είναι μεγαλύτερος από τον ιδανικό, ο κρατικός κορβανάς θα εισπράττει λιγότερα έσοδα από αυτά που θα μπορούσε. Αν είναι μικρότερος, το κράτος θα μπορούσε να τον αυξήσει για να πλησιάσει τον ιδανικό συντελεστή και να μεγιστοποιήσει τα φορολογικά του έσοδα.
Το τι ισχύει στην περίπτωση του τουρισμού θα κριθεί από την έκβαση του στοιχήματος...