Παρατηρώντας την υπερδραστήρια, ομολογουμένως, στη Μόσχα, υπουργό Τουρισμού Ε. Κουντουρά, έμπειροι τουριστικοί παράγοντες αναρωτιόντουσαν αν, κάποια στιγμή, θα αισθανθεί μεγάλη μοναξιά (πολιτική, εννοείται) σε αυτήν την πορεία, όπως κάποιοι προκάτοχοί της, ή αν τελικά, αυτήν τη φορά, τα πράγματα όντως θα είναι καλύτερα σε επίπεδο κυβέρνησης.
Ποταμούς “μελάνης” έχουμε αναλώσει για τη ρωσική αγορά και τα όσα συμβαίνουν σε αυτήν, αλλά όχι τόση όσο θα έπρεπε για το σημαντικότερο, γενικότερα, θέμα των ελληνορωσικών σχέσεων.
Μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας υπάρχει, ακόμα, ένα ζήτημα πολιτικό. Μπορεί να μην φαίνεται ιδιαίτερα, αλλά υπάρχει και είναι και σοβαρό και απασχολεί και σε ανώτατο πολιτειακό επίπεδο.
Έγραφε ένα “πτωχό και μοναχικό και ξεροκέφαλο”, κατά δήλωση του, τουριστικό blog, ακριβώς έναν χρόνο πριν:
“Η μεταστροφή της ελληνικής πολιτικής προς τη Ρωσία, έστω και σε επίπεδο μηνυμάτων και προθέσεων είναι κίνηση αρκετά σημαντική και εκδηλωτική για να μην γίνει αντιληπτή ευρύτερα και φυσικά και εκτός Ελλάδος.
Δείχνει μάλιστα να είναι τόσο συνειδητή, εν όψει και της επίσκεψης του πρωθυπουργού στη Μόσχα την άλλη εβδομάδα, που ήδη δημιουργούνται ποικίλες προσδοκίες, εκατέρωθεν.
Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι οι σχέσεις μας με τη Ρωσία έχουν περάσει τουλάχιστον δύο (βραχύβια) ζενίθ και (διαρκείας) ναδίρ την τελευταία δεκαετία. Μετά εκείνο το κοσμοϊστορικό ξεκίνημα “νέας εποχής” επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή, το οποίο πήγε τελικά “άπατο” και αποδείχθηκε έως και καταστροφικό, όπως εξελίχθηκε, μετά είχαμε τον… βαρύ “σιβηρικό χειμώνα” των κυβερνήσεων ΓΑΠ, μία νέα προσπάθεια αποκατάστασης επί προηγούμενης συγκυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) που βελτίωσε ελαφρώς τα πράγματα και τώρα εξαπολύουμε... grand opening!
Πρέπει, επίσης, να μην ξεχνάμε ότι οι Ρώσοι έχουν δύο πολύ βασικά χαρακτηριστικά στην πολιτική και στη στρατηγική τους. Πρώτον δεν ξεχνούν τίποτα (μα τίποτα!) και παρακολουθούν τα πάντα, όπερ σημαίνει ότι είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί έως και ωμοί (όπως έχει αποδειχθεί από ορισμένες δηλώσεις και τοποθετήσεις τα τελευταία χρόνια) και δεύτερον, δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε σημαντικές κινήσεις, αν δεν είναι απολύτως βέβαιοι ότι η άλλη πλευρά εννοεί αυτά που λέει και θα κάνει όσα δεσμεύεται να κάνει ή αν από την οποιαδήποτε κίνηση από την πλευρά τους, δράση ή ανταπόκριση, δεν εξυπηρετούνται πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα.
Είναι, ελπίζουμε, πασιφανές και ευνόητο πως το εγχείρημα της σημερινής κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι ούτε απλό, ούτε πρόχειρο, για έναν παραπάνω λόγο, που έχει να κάνει με τη δύσκολη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα, οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά.
Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή, εξαιρετική μελέτη κάθε κίνησης και των επιπτώσεων της και αριστοτεχνική προετοιμασία διαχείρισης των ισορροπιών που θα διαμορφωθούν ή θα διαταραχθούν και των αντιδράσεων που ενδεχομένως θα προκαλέσουν, από διάφορες πλευρές.
Χρειάζεται, επιπρόσθετα, συγκεκριμένες και απόλυτα αξιολογημένες προτάσεις”.
Για να είμαστε ειλικρινείς, μέχρι και τον περασμένο Νοέμβριο, τίποτα το ιδιαίτερο ή ξεχωριστό, δεν είχε προκύψει στο επίπεδο των ελληνορωσικών σχέσεων, σε κανέναν τομέα, π.χ. επενδύσεις, ενέργεια, μεταφορές, εμπόριο, πολιτισμός. Παρά τις πλείστες όσες αφορμές και ευκαιρίες που υπήρξαν μέχρι τότε ή και τα διαφαινόμενα προβλήματα, αν θέλετε, όπως οι βιομετρικές θεωρήσεις.
Το ερέθισμα που αφύπνισε όλους, ακόμα και για τον τομέα Τουρισμού, ήταν η κρίση με την Τουρκία.
Αυτό, όμως, που φάνηκε με την κινητοποίηση που ακολούθησε ήταν μάλλον περίεργο: εκτός από το υπουργείο Τουρισμού και τη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας, ουδείς άλλος έδειξε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Ακόμα και για το θέμα της visa, έπρεπε να φθάσει Ιανουάριος (!) και να ακουστούν και μερικά «γαλλικά» στο Μαξίμου, για να προχωρήσουν τα αυτονότητα (και τα οποία, ακόμα... ολοκληρώνονται).
Το υπουργείο Τουρισμού κάνει μεγαλόπνοα σχέδια για την ανάπτυξη του τουρισμού μεταξύ των δύο χώρών (αμφίδρομα, δηλαδή και έχει σημασία αυτό...) και αυτή είναι η δουλειά του.
Ευελπιστούμε, επομένως, ότι:
Πρώτον, ότι θα ανταποκριθούν με τη δέουσα ζέση όλοι οι συναρμόδιοι ή εμπλεκόμενοι υπουργοί και λοιποί κυβερνητικοί αξιωματούχοι.
Δεύτερον, ότι δεν θα βιώσει και η σημερινή πολιτική ηγεσία του Τουρισμού, αυτό το... «αόρατο χέρι» που έχει παρέμβει κατά καιρούς στο παρελθόν, παγώνοντας ή ακυρώνοντας ανάλογες πρωτοβουλίες.
Τρίτον, δεν θα γίνει κάτι από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, που θα προκαλέσει δυσαρέσκεια στη ρωσική πλευρά – ή θα επιβεβαιώσει τις υποψίες της - και πιθανόν, τότε, να επιφέρει κάποιο από τα γνωστά «αντίποινα».
Και τέταρτον, ότι θα αναλογιστούμε σοβαρά ποια θα ήταν η κατάσταση σήμερα, εάν η συγκυρία ήταν διαφορετική (Τουρκία, Αίγυπτος κοκ) και τι θα έπρεπε να έχουμε κάνει εμείς και όχι οι «εξωγενείς παράγοντες» για εμάς.