Η πόλη Santa Rosa βρίσκεται 88 χιλιόμετρα βόρεια του Σαν Φρανσίσκο στις ΗΠΑ, περιγράφεται ως «παράδεισος για ποδηλάτες», ενώ η αγορά εργασίας της στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό: το 9% των κατοίκων της δουλεύουν σε αυτόν τον τομέα, κυρίως σε φάρμες, οινοποιεία και ζυθοποιίες. Στο κέντρο της οινοπαραγωγικής περιοχής της Κομητείας Σονόμα, η Σάντα Ρόσα φιλοξενεί διάφορους αμπελώνες με κρασιά παγκοσμίου επιπέδου, πλούσιες ιστορίες και πανέμορφα τοπία. Το μέσο εισόδημα για τους 500.000 κατοίκους φτάνει τα 49.800 ευρώ, υψηλότερο έως και 50% σε σχέση με τις υπόλοιπες ΗΠΑ.
Τι έχουν κάνει σε αυτή την πόλη, η οποία ούτε καν προσεγγίζει σε ομορφιά και ιστορία την ευρύτερη περιοχή της Νεμέας ή της πόλης του Ναυπλίου; Έχουν οργανώσει ένα συγκεκριμένο τουριστικό προιόν, κοντά σε μια μεγάλη πόλη, του έχουν προσδώσει αίγλη και εκμεταλλεύονται τα οφέλη.
Την στιγμή που η ελληνική οικονομία έχει εγκλωβιστεί σε ένα υψηλό επίπεδο ανεργίας (γύρω στο 25%) που τείνει να αποκτήσει διαρθρωτικά χαρακτηριστικά, ενώ επίκεινται μεγάλες αυξήσεις στην φορολογία και τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, απαιτούνται καινοτόμες ιδέες για να βγει από το αδιέξοδο.
Μια λύση θα μπορούσε να είναι, λόγω και του χαρακτήρα του επείγοντος, η δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που θα συνοδευτούν από φορολογικά και άλλα επενδυτικά κίνητρα, με έμφαση στους τομείς που η Ελλάδα εμφανίζει συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως ο τουρισμός.
Φανταστείτε την Ελλάδα γεμάτη με ειδικές οικονομικές ζώνες τουριστικής ανάπτυξης, σαν αυτές που δημιούργησε μόνη της η αγορά σε Μύκονο και Σαντορίνη, σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, με στόχο την ανάπτυξη του περιπατητικού, του ορεινού ή του οινικού τουρισμού.
Όπως σωστά επισημαίνει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο του, δεν είναι δυνατόν η «αναπτυξιακή» πολιτική να εξαντλείται στην όποια ελάφρυνση χρέους συμφωνηθεί ως ανταμοιβή της ολοκλήρωσης της 1ης αξιολόγησης του 3ου Μνημονίου. Η οικονομία δε σώζεται με προσωρινές ελαφρύνσεις εκατομμυρίων που μεταθέτουν την δημοσιονομική προσαρμογή στο μέλλον. Η οικονομία χρειάζεται ιδιωτικές επενδύσεις δισεκατομμυρίων, και προς αυτή την κατεύθυνση η οικονομική πολιτική πρέπει να στραφεί. Το κράτος-κωπηλάτης είναι νεκρό. Το κράτος-στρατηγείο διαμορφώνει το κλίμα για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, να γίνουν επενδύσεις και να αυξηθεί η απασχόληση.
Απαιτούνται, λοιπόν, πρωτοβουλίες υπέρ της ιδιωτικής οικονομίας, χωρίς ενδοιασμούς και προκαταλήψεις, από ανθρώπους που μοιράζονται την αγωνία των επιχειρήσεων και της εργασίας για το αύριο. Διότι χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις δεν υπάρχει αύξηση των θέσεων εργασίας. Και χωρίς δουλειές δεν υπάρχει μέλλον σε αυτή την χώρα.