Οι συζητήσεις με ομογενείς, ειδικά όταν βρίσκεσαι στην έδρα τους, είναι πάντα ενδιαφέρουσες γιατί σου δίνουν μία εικόνα της Ελλάδας ή του πως θα έπρεπε να είναι η εικόνα της Ελλάδας, που δύσκολα συνθέτεις από μόνος σου.
Οι συζητήσεις με ορισμένους ομογενείς, όμως - αν μάλιστα πέσεις σε επιχειρηματία που η δουλειά του έχει να κάνει με κάτι από Ελλάδα, π.χ. εστίαση, τουρισμό, προϊόντα κ.λπ. - είναι καθηλωτικές. Έως και εξοντωτικές, ενίοτε, ανάλογα με το πόση δόση από αυτό το αθάνατο, μοναδικό, αυθεντικό ελληνικό «δαιμόνιο» έχει ο συνομιλητής σου.
Όπερ και συνέβη, προ ημερών, ένα βράδυ στη Βαρσοβία, σε ένα εξαιρετικό ελληνικό εστιατόριο το οποίο ήταν κατάμεστο. Η συζήτηση για τα ελληνικά προϊόντα, για το πως σε σύγκριση με άλλες ευρωπαικές χώρες του Νότου, π.χ. Ισπανία, Ιταλία, ακόμα και Πορτογαλία, σε επίπεδο marketing και προώθησης βρισκόμαστε σε... παλαιολιθική κατάσταση. Αλλά και για τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επαγγελματίες που προσπαθούν να επιχειρήσουν σε τέτοια περιβάλλοντα και να προωθήσουν την ελληνική κουζίνα - με ποιότητα και καλαισθησία, εννοείται - με πιο σοβαρό εμπόδιο, από πλευράς κόστους, διακίνησης, ποιοτικών προδιαγραφών και ποικιλίας, ακριβώς την πεμπτουσία της δουλειάς τους: τα ελληνικά προιόντα!
Μην σας πάω αλλού, όμως, ας μείνουμε σε μία ιδέα που βγήκε μέσα από την «κραυγή» παράπονου του ιδιοκτήτη του συγκεκριμένου εστιατορίου (και ενός ακόμα στην Βαρσοβία), του Νίκου.
«Γιατί να μην έχουμε, η Ελλάδα, το δικό μας σούσι;», αναφώνησε κάποια στιγμή και στα βλέμματα απορίας τριγύρω του, εξήγησε:
«Βλέπω εδώ στην Πολωνία, από τα παιδάκια του δημοτικού μέχρι μεγάλους ανθρώπους, να μιλάνε για το σούσι. Έχει μπει στο μυαλό τους και στην καθημερινότητά τους και ακόμα και αν δεν το τρώνε, είναι συνδεδεμένο με την Ιαπωνία. Και ρωτάω; Γιατί εμείς οι Έλληνες να μην έχουμε βρει το δικό μας «σούσι»;
Για να διευκολύνω, χρονικά και χωρικά, η άποψή του είναι ότι η Ελλάδα, η «αυτοκράτειρα» της μεσογειακής διατροφής και των παραδοσιακών τροφών και υλικών, πρέπει να βρει έναν... διάδοχο, ας το πω έτσι, για το σουβλάκι ή τον μουσακά (χωρίς να τα αποκλείουμε και αυτά, φυσικά) και να τον στέψει ως τέτοιο, παγκοσμίως.
«Να μαζευτούν όλοι οι Έλληνες σεφ, ή και ξένοι ακόμα, κάπου για μία εβδομάδα και να κάτσουν να βρουν, να προτείνουν και να συμφωνήσουν στο νέο ελληνικό γαστρονομικό σήμα κατατεθέν μας, για τις επόμενες δεκαετίες τουλάχιστον.
Να’ ναι κάτι σχετικά απλό, υγιεινό, αντιπροσωπευτικό της Ελλάδας και των βασικών προιόντων της, να έχει διάφορες επιλογές και παραλλαγές στην εκτέλεση για να πιάνει και διαφορετικό φάσμα τιμής και κατηγορίας ποιότητας. Και μετά να συντονιστούμε τα δεκάδες χιλιάδες ελληνικά εστιατόρια που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο, να βοηθήσουν ο ΕΟΤ, τα υπουργεία, οι τουριστικοί φορείς, τα επιμελητήρια, όλοι, να το διαδώσουμε και να το καθιερώσουμε, σε όλον τον κόσμο».
Για να πω την αλήθεια, σκέφτομαι ότι την αδικώ αυτήν την ιδέα, μεταφέροντάς την σε γραπτό, σε σύγκριση με τον παθιασμένο λόγο και τις αστραπές στο μάτι του Νίκου, όταν την ξετύλιγε εκείνο το βράδυ.
Και όλοι ξέρουμε πως εδώ στο Ελλάντα, αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά προτάσεις, απόψεις και σκέψεις που μας έρχονται από τους ομογενείς μας.
Ωστόσο, το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς για μία ιδέα είναι να τη μεταφέρει και να την καταθέσει, ας κάνουμε τουλάχιστον αυτό και ας το αφήσουμε στην κρίση «του κοινού»...