Ο όρος μνημόνιο, λένε τα λεξικά, αποτελεί νεοελληνική απόδοση του Λατινικού memorandum. Κι όμως η λέξη υπάρχει αυτούσια με την έννοια του υπομνήματος, της έγγραφης έκθεσης ή ανάλυσης. Επομένως, τα αντιδάνεια επιστρέφουν κάποιες φορές στις κοιτίδες που ήκμασαν.
Κι αν κάποιοι καμώνονται πως δεν θυμούνται, η ελληνική γλώσσα τους διαψεύδει οικτρά, καθώς η αλήθεια έχει ανάγκη τη μνήμη (από το μιμνήσκω=θυμίζω, το αντίδοτο της λήθης), επειδή μέσω αυτής διατηρείται. Οι παραφυάδες της μνήμης οδήγησαν στη λέξη μνήμα, μνημόσυνο, μνημείο και μνηστήρας.
Αν λοιπόν η αντιπολίτευση στρέφεται με μένος εναντίον των προαπαιτουμένων που με την διαδικασία του κατεπείγοντος (όντως συμβαίνει) κατατίθενται στο Κοινοβούλιο, η υπενθύμιση των δικών τους πεπραγμένων, δεν οδηγεί σε ανάμνηση, αλλά σε μνημειώδη πράξη πολιτικής.
Όταν τα πρώτα μνημόνια έπεσαν ως καταιγίδα στους πολίτες, αυτοί που σήμερα προτάσσουν τα στήθη τους και τα ψηφίζουν ήταν τα παιδιά των δρόμων και των «όχι», ενώ η σημερινή αντιπολίτευση (εξαιρείται το ΚΚΕ και οι ακροδεξιοί της Χρυσής Αυγής, για διαφορετικούς λόγους το κάθε κόμμα), ήταν εκείνη που έκανε λόγο για οιονεί μεταρρυθμίσεις και σαθρές ιστορίες επιτυχίας.
Αμνήμονες δεν είμαστε. Θυμόμαστε κάθε παράγραφο της αναγκαστικής μας προσγείωσης στον χαμένο αεροδιάδρομο της ελπίδας. Νωπές είναι, επίσης, οι ψήφοι της αντιπολίτευσης, που προστέθηκαν στους υπέρ της συμπολίτευσης, πριν από τέσσερις μήνες, για την αποδοχή του τρίτου μνημονίου.
Όλα αυτά τα ψήφισαν και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ( ο Λεβέντης δεν βρισκόταν τότε στη Βουλή, αλλά μαζί με το κόμμα του θα συντασσόταν στην κοινή γραμμή). Η δικαιολογία ότι ξημερώματα του Δεκαπενταύγουστου, ψήφισαν τη συμφωνία- μνημόνιο ,αλλά δεν συναινούν τώρα τους εφαρμοστικούς νόμους μοιάζει με ανέκδοτο.
Εκτός αν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, εννοούν ότι δεν βάζουν το χέρι στη φωτιά, επειδή όλα αυτά τα φέρνουν οι άλλοι στη Βουλή και όχι οι ίδιοι. Εκτός κι αν ξαναγυρίσουν στα «Ζάππεια» και στην δήθεν αντιμνημονιακή προστασία της εκλογικής πελατείας. Προοπτική που ούτε οι ψηφοφόροι τους θέλουν ούτε πιστεύουν πλέον.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι η χώρα χρειάζεται στιβαρή αντιπολίτευση με δημιουργικές προτάσεις, όπως επιτάσσει ο θεσμικός της ρόλος. Ελπίζω ότι –«Κυριακή, κοντή γιορτή»- η Ν.Δ. θα κατορθώσει να κλείσει ερμητικά τα αυτιά της στις σειρήνες της διάσπασης. Ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη θα βρει έγκαιρα τον βηματισμό της. Ότι το Ποτάμι δεν θα καταντήσει ρυάκι. Ότι η Ένωση Κεντρώων θα ξεφύγει από την στείρα καταγγελτική αντιπαράθεση. Και πως στη διαδρομή του χρόνου θα αποκτηθεί η ζητούμενη συναίνεση για τομές , υπέρ των αδυνάτων, στο ασφαλιστικό και στα επαχθή δάνεια των τραπεζών.
Τα οποία, μαζί με τη διευθέτηση του χρέους, είναι άξια μνημόνευσης.
Μέμνησο τοις Έλλησι, για να παραφράσω τον τύραννο Αρισταγόρα, όπως αφηγείται ο Ηρόδοτος.