Με μια ενότητα σαράντα άτιτλων ολιγόστιχων ποιημάτων που έχει τον τίτλο Έβδομος όροφος επέστρεψε στα γράμματα ο κ. Νίκος Σταυρόπουλος ο οποίος πρωτοπαρουσιάστηκε το 2003 με μία ποιητική συλλογή που έφερε τον τίτλο Εξωγή δωματίου.
Γειωμένος λόγος, εμβάθυνση χωρίς προσποίηση και εικόνες ολότελα σημερινές χαρακτηρίζουν το έργο του:
άλλους ταΐζει κατευθείαν το φως / κι άλλοι δαγκώνουν φως μέσα από τους πρώτους / όλοι συνοδοιπόροι κάτω από τους αστερισμούς / με τη σφραγίδα της μεταβολής / ρέουν στο αμετακίνητο προς το κοινό τέρμα
ο άνεμος εκεί σφυρίζει / ο θεός διαιρείται στην κοιλάδα ψάλλοντας με τον άνεμο /
τα στάχυα λικνίζονται / τα θερίζουμε οι ζωντανοί / συμπλέοντας με ένα παλαιό χορό στη θάλασσά τους / ο θεός διαιρείται για Πάντα θεός / εμείς να κρατήσουμε ενωμένοι
Για όποιον φαντάστηκε ότι η ποίηση δεν θα βρει πια τι άλλο να μας πει υπάρχει εδώ απάντηση: ποίηση είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο αν σκύψεις και τον ακούσεις να σου μιλά δοσμένος στην παρατήρησή του και όχι ελκόμενος από την ορμή του εκφραστικού σου μέσου: φυσάει κι απομακρύνεται για λίγο ο κόσμος / μένουν πίσω τα φύλλα κι οι δίνες του / στροβιλίζομαι / εδώ κατοικώ / ξεμένοντας / περιμένω την αναλαμπή στο κέντρο της ύπαρξης
Ποίηση είναι να βρίσκεις περιεχόμενο στις λέξεις: ανεβαίνει λαμπαδιασμένο ένα πανί φως / βρίσκομαι στη Μεσόγειο / με την παλάμη μου / να κάνει σκιά πάνω από τα μάτια
Να αναγνωρίζεις τις εικόνες: είναι νύχτα κι οι δρόμοι έξω μοιάζουν / με υποατομικό πεδίο φωτονίων / πάνω από τη λεωφόρο δεν έχει φεγγάρι / ανάμεσα στα χαμηλωμένα σύννεφα και τη γη / μια διάχυτη αύρα ιριδίζει από τη βροχή / ώσπου τα δέντρα αλιεύουν λάμψη / κι αργοσαλεύουν στον άνεμο ως πολυέλαιοι / οι σταγόνες χτυπούν το τζάμι / σαν πετραδάκια φωτός
Να συμπορεύεσαι με την αφήγηση: όλος ο ήχος του πλανήτη / αγριεμένος / να μιλάει μόνος του / φωνάζοντας ως ναυαγός / μετέωρος προς την απελπισία