«Ρωμαίο, Ρωμαίο, γιατί να είσαι ο Ρωμαίος..;» αναρωτιόταν η Ιουλιέτα στη ρομαντική τραγωδία του Σαίξπηρ… και είναι να αναρωτιέται κανείς, γιατί το φημολογούμενο σπίτι της Ιουλιέτας στη Βερόνα συγκεντρώνει χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο, δώδεκα μήνες το χρόνο, ενώ ο πραγματικός Άγιος Βαλεντίνος της Λέσβου, ο οποίος θεωρείται ο προστάτης των απανταχού ερωτευμένων-μέχρι και οι μουσουλμάνοι τον γιορτάζουν στις 14 Φεβρουαρίου- να μην μπορεί παράλληλα να είναι και ο άγιος προστάτης της λεσβιακής οικονομίας…;
Κατ’ αρχήν, αποτελεί κοινό μυστικό, αλλά και γεγονός, ότι το τουριστικό θαύμα της Βερόνα είναι εντελώς πλασματικό: το λεγόμενο «σπίτι της Ιουλιέτας» αγοράστηκε από την οικογένεια Cappello το 1905. Η ομοιότητα του ονόματός τους με το επώνυμο «Capulet» της Ιουλιέτας στο έργο, έδωσε στο δήμο της πόλης τη ιδέα να το δηλώσει ως «σπίτι της Ιουλιέτας» , δημιουργώντας έτσι ένα διαρκές και ορμητικό τουριστικό ρεύμα- εν αγνοία του Σαίξπηρ και των πρωταγωνιστών του φυσικά. Αντιθέτως, ο Άγιος Βαλεντίνος της Λέσβου, βρίσκεται όντως στη Λέσβο και είναι αληθινός.
Είναι γνωστό και άκρως αναλυμένο το πόσο ευλογημένος τόπος είναι η Ελλάδα. Όμως η προστασία της κορυφαίας βιομηχανίας της, που είναι ο τουρισμός, δεν θα έπρεπε πλέον να υπερέχει της εκτίναξής της. Όντως, αντιμετωπίζονται καίρια ζητήματα προστασίας της εικόνας του τουρισμού των ελληνικών νησιών, που είχαν μεγάλες προσφυγικές ροές, ωστόσο η έντονη τάση ενασχόλησης με τα αρνητικά γεγονότα ίσως θα έπρεπε να διοχετευτεί δημιουργικά σε μια κατεύθυνση αντιστροφής. Και ο Άγιος της αγάπης ήταν από μια άποψη πρόσφυγας: λείψανά του βρέθηκαν το 1907, μετά από ένα ταξίδι πολλών αιώνων, από τις ρωμαϊκές κατακόμβες όπου ετάφη, στη Μυτιλήνη.
Η ευάριθμη τότε κοινότητα των καθολικών της Μυτιλήνης, διά της Λουκίας Θεοφανοπούλου Μπαρτζίλι, δώρισαν τα λείψανα που μέχρι τότε κρατούσαν σπίτι τους στον καθολικό ναό της Θεοτόκου στην οδό Ερμού, στη Φραγκοκλησιά. Τα οστά του βρίσκονταν από το 1907 στην καθολική εκκλησία των Φραγκισκανών στην Λέσβο. Το διάστημα από το 1990 έως και το 2013 τα λείψανα του Αγίου μεταφέρονται στην Αθήνα και σε άλλες καθολικές εκκλησίες του Αιγαίου καθώς στην εκκλησία των Φραγκισκανών εκτελούνταν εργασίες για την συντήρησή της. Με την αποπεράτωση των εργασιών και την ολοκλήρωση της εκκλησίας τα λείψανα επιστρέφουν και πάλι στην Λέσβο. Μέρος των λειψάνων του δόθηκε ανά τα χρόνια στην καθολική Εκκλησία της Ρώμης, ενώ το μεγαλύτερο μέρος παραμένει στο νησί που ύμνησε τον έρωτα από τη Σαπφώ ως τον Ελύτη, προσφέροντας μία τεράστια πολιτισμική παρακαταθήκη, η οποία θα μπορούσε να συνεισφέρει στην ουσιαστική αναζωογόνηση του τόπου. Μάλιστα, η σύμπτωση του να γιορτάζεται ο άγιος τη «νεκρή» τουριστική περίοδο, ίσως να μπορούσε να συμβάλλει στην «ανάστασή» της.
Ο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» έκαναν διπλά πλατινένιους μέχρι και τους θρυλικούς Dire Straits. Ίσως, με λίγη υπεύθυνη βοήθεια, ο Άγιος Βαλεντίνος να μπορεί να κάνει το ίδιο και για τη Λέσβο.