Από όλα τα νησιά του Αιγαίου – και έχω επισκεφθεί τα περισσότερα – σ’ αυτό που η καρδιά μου σκιρτά, όταν πατώ το χώμα του, είναι η Μύκονος. Δεν καταλαβαίνω πώς και γιατί, μετά από τόσες καταστροφές που έχει υποστεί και μετά από τόσες απογοητεύσεις που έχω νιώσει γι’ αυτό, η Μύκονος παραμένει και σήμερα το αγαπημένο μου νησί. Το οδοιπορικό στη Μύκονο ξεκινά.
Σκέφτομαι ότι αυτό συμβαίνει λόγω των εφηβικών όμορφων αναμνήσεων, ίσως λόγω του «ενεργειακού πεδίου» της Δήλου, αλλά σίγουρα και των στέρεων σχέσεων που έκανα από τότε με τους Μυκονιάτες και που βαστούν μέχρι τις μέρες μας.
Η Μύκονος πέρασε από πολλές φάσεις. Η πρώτη, αυτή της τουριστικής ανάπτυξης (1930-1980) είχε την τύχη να στηριχθεί στην αλήθεια του αυθεντικού κυκλαδίτικου τοπίου (στον τόπο, στο περιβάλλον, στην αρχιτεκτονική) και στον χαρακτήρα των κατοίκων (οι Μυκονιάτες είναι φιλόξενοι, ανεκτικοί, φιλικοί, ανοιχτοί) κάνοντας τους ξένους επιφανείς επισκέπτες της Καμύ, Μπαρτ, Ντάρρελ, Λε Κορμπυζιέ, Μενουχίν, αλλά και τους δικούς μας Καζαντζάκη, Σεφέρη, Εγγονόπουλο, Τσαρούχη, Ελύτη, Κωνσταντινίδη να ξετρελαίνονται με το νησί και να γράφουν ενθουσιώδεις εντυπώσεις. Η δεύτερη φάση (1980-σήμερα) στηρίχτηκε στο σύγχρονο παραμύθι του lifestyle. Η Μύκονος έγινε ο τόπος όπου η ζωή διαμορφώθηκε αποκλειστικά και μόνο από την απόλαυση, τον ευδαιμονισμό, την πολυτέλεια, την υπερβολή και την επίδειξη.
Διαβάστε τη συνέχεια στο greekgastronomyguide.gr