Οι ακροβάτες της Αθήνας…

Κάτοικοι και τουρίστες της Αθήνας, έχουν μεταμορφωθεί εδώ και χρόνια σε επιδέξιους ακροβάτες. Με χορευτικές και ριψοκίνδυνες φιγούρες, περιδιαβαίνουν τους δρόμους της πόλης, ελπίζοντας ότι θα φτάσουν στον προορισμό τους αλώβητοι.

Στην οδό Δημοκρίτου για παράδειγμα, που αποτελεί πιθανή διαδρομή για την ανάβαση προς τον Λυκαβηττό, οι τουρίστες κρατιούνται από την κολώνα της σηματοδότησης για να στρίψουν στη γωνία. Από την άλλη, οι κάτοικοι που γνωρίζουν την ολισθηρότητα και τα τεχνικά θέματα του πεζοδρομίου, απλά επιλέγουν άλλη διαδρομή ή περπατούν επικίνδυνα – αν και λιγότερο ακίνδυνα- στην άσφαλτο.  

Πεζοί, κάτοικοι και τουρίστες, πιάνονται νοερά χέρι - χέρι στην πόλη, ωστόσο οι πτώσεις είναι εντυπωσιακά συχνές.

Ως φιλόξενοι πολίτες, πολλές φορές τυχαίνει να διευκολύνουμε τους τουρίστες, είτε δίνοντάς τους οδηγίες για το δρόμο που ψάχνουν, είτε σηκώνοντάς τους από το πεζοδρόμιο.

Σε μία τέτοια περίπτωση, η τουρίστρια που βίωσε μία από αυτές τις πτώσεις στο πεζοδρόμιο της Λυκαβηττού, αναρωτήθηκε πώς αυτή η πόλη κατάφερε να έχει τόσο επικίνδυνα και ταυτόχρονα τόσο άσχημα πεζοδρόμια;

Πράγματι, τα προβλήματα είναι πολλά και οι κάτοικοι τα βιώνουν καθημερινά. Τα χιλιάδες μπαλώματα της ασφάλτου, οι λακκούβες-παγίδες, η υποχώρηση τμημάτων των πεζοδρομίων που δεν φαίνεται να κλείνουν όσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα έπρεπε, είναι τόσο έντονα, που καταλήγει να  πιστεύει κανείς ότι έχουν γίνει επίτηδες.

Παράλληλα, οι ράμπες για τα άτομα με κινητικά προβλήματα και οι ράγες για τους ανθρώπους με περιορισμένη και μηδενική όραση, είναι επίσης άβολες ή κάποιες φορές και εξωφρενικά τοποθετημένες, αφού είτε διακόπτονται απότομα από διάφορα προϋπάρχοντα εμπόδια, είτε οδηγούν σε παράλογα αδιέξοδα.

Φυσικά, η ρυμοτομία της πόλης είναι εξ αρχής προβληματική, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν να παρουσιάζει σωστές υποδομές από τα θεμέλιά της. Ωστόσο, τα μεταγενέστερα και παρενθετικά έργα στα οποία προβαίνουν τα αρμόδια υπουργεία, θα έπρεπε τουλάχιστον να ακολουθούν μια ορθότερη, μια ειδικά μελετημένη τακτική. Ιδιαίτερα στα απλά έργα, όπως είναι η επιλογή των πλακών για τα πεζοδρόμια, δεν είναι δυνατόν να επιλέγονται οι πιο γλιστερές πλάκες ή παράταιρα σχέδια χωρίς συνοχή. Γιατί με αυτόν τον τρόπο, εκτός από την επικινδυνότητα, θίγεται και το πλαίσιο, η «κορνίζα» αυτής της έτσι κι αλλιώς ταλαίπωρης τουριστικής πόλης. Θετικά κρίνεται η πρωτοβουλία που ανέλαβε τελευταία η Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του Δήμου για την ενίσχυση της βαδισιμότητας στο εμπορικό τρίγωνο της Αθήνας.

Όμως τα ζητήματα δεν σταματούν στα υλικά και στο σχεδιασμό. Οι ίδιοι οι πολίτες συμβάλουν αρκετά στη δυσλειτουργία του όλου συστήματος. Για παράδειγμα, πάνω από τις μισές κλήσεις που έκοψε η Δημοτική Αστυνομία της Αθήνας το 2017,  αφορούσαν σε αντικοινωνική στάθμευση, με αιχμή τη στάθμευση σε ράμπες για άτομα με κινητικές δυσκολίες, σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους.

Σύμφωνα με τα ανωτέρω επίσημα στοιχεία, από τις 103.470 κλήσεις που κόπηκαν για παράνομη στάθμευση, το 55,58%  αφορά σε αντικοινωνική στάθμευση (πεζόδρομοι 20,4%, πεζοδρόμια 17,13%, ράμπες ΑΜΕΑ 8,7%, στάθμευση σε πλατείες 2,27%, σε διπλή σειρά 1,92% και σε γωνία 1,65%). Συνεπώς το πρόβλημα είναι πολύπλευρό. Όμως το καλό παράδειγμα σε κάθε πολιτεία, το δίνουν οι «πατέρες» των πολιτών, ήτοι οι ιθύνοντες. Σε μία περίοδο όπου η Αθήνα ανέρχεται συνεχώς τουριστικά, θα έπρεπε να υπάρχει αναβρασμός εφικτών έστω  εργασιών. ‘Η το ελάχιστο:  να μην χρησιμοποιείται επί μήνες ένα κομμάτι χαρτόκουτο για να κλείσει την επικίνδυνη τρύπα ακριβώς στη μέση του πεζοδρομίου του μετρό στο Μέγαρο Μουσικής…