Λινοπότι, Κως: Ένας ιστορικός τόπος αναγεννάται

ο Δήμος της Κω και ο Πνευματικός Όμιλος Κώων «ο Φιλητάς», με την στήριξη του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Δωδεκανήσου διοργανώνουν στις 28 Απριλίου και ώρα 19.30 στο Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο της πόλης  «Χάνι» ενημερωτική εκδήλωση, με θέμα «Διάσωση, προστασία, ανάδειξη και αξιοποίηση του πρώην αγροτικού οικισμού στο Λινοπότι της Κω» με σκοπό την ενημέρωση των πολιτών για την αξία του κτιριακού συμπλέγματος ως «Ιστορικού Τόπου» και τις προοπτικές ανάπτυξής του ως πολυλειτουργικού κέντρου με χαρακτήρα αγροτουριστικό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό.

Στόχοι της εκδήλωσης είναι:

-η προστασία του οικιστικού συνόλου, μέσω της ενημέρωσης της τοπικής κοινωνίας για την σημασία του

-η ανάδειξη των δυνατοτήτων επανένταξης του τοπικού πολιτιστικού πόρου σ’ ένα σύγχρονο πλαίσιο ζωής, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας

-η επισήμανση ότι, η αξιοποίηση του «παρελθόντος» μπορεί να συμβάλει στην βιωσιμότητα του κοινού «παρόντος και μέλλοντός μας»

Ο πρώην αγροτικός οικισμός «Λινοπότι», ο χαρακτηρίστηκε ως ιστορικός τόπος με απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού τον Δεκέμβριο του 2014.  

Η ιστορία των πρότυπων αγροτικών οικισμών της Κω

Στο πλαίσιο του ευρύτερου πολιτικού σχεδιασμού της ιταλικής διοίκησης της Δωδεκανήσου (1912-1943) δημιουργήθηκαν στο νησί της Κω δυο αγροτικοί οικισμοί, ο πρώτος στα ΒΔ της πόλης Κω της στην περιοχή «Λάμπη» (Torre in Lambi, 1936) και ο δεύτερος προς το εσωτερικό του νησιού, στην περιοχή «Λινοπότι» (Anguillara,1936), μεταξύ των δημοτικών διαμερισμάτων Ασφενδιού και Πυλίου. Η αγροτική οικονομία αποτέλεσε ένα τομέα συμπληρωματικό της πολιτικής γης κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας (αντι-αστικοποίηση) και παράλληλα, το πεδίο εφαρμογής ιδεολογημάτων όπως ήταν η συνεταιριστική οικονομία, όμως απέτυχε.

Ειδικότερα στη Δωδεκάνησο, η «αγροτοποίηση» αποτέλεσε την κύρια έκφραση της εποικιστικής πολιτικής του καθεστώτος. Δείγμα αυτής της πολιτικής στην Κω, ήταν η δημιουργία των δύο αγροτικών οικισμών της Λάμπης και του Λινοποτίου περιοχών εύφορων, με πλούσιο υδροφόρο ορίζοντα, άμεσα ελεγχόμενων από την Κυβέρνηση του καθεστώτος.

Η δημιουργία των αγροτικών οικισμών στην Κω επιχειρήθηκε ως διέξοδος απασχόλησης άνεργων της μητρόπολης Ιταλίας, αλλά και ως προβολή ενός νέου μοντέλου παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης, εξυπηρετώντας παράλληλα και την εποικιστική πολιτική.

Ανάλογα έργα αξιοποίησης γαιών έγιναν μεταξύ των ετών 1928 και 1934 και στην Ιταλία, που αμέσως μετά οδήγησαν στη δημιουργία των «νέων πόλεων», στις οποίες εγκαταστάθηκε ιταλικός πληθυσμός από άλλες περιφέρειες, ενώ το ίδιο συνέβη και στις αποικίες της Λιβύης Τριπολίτιδα και Κυρηναϊκή, με τη δημιουργία πλήθους αγροτικών οικισμών και τη μεταφορά Ιταλών εποίκων, από το 1929 ως το 1939.